Forum Klanowe POLISHSEAMEN

- Doskonały pomysł, żołnierzu! Iście żołnierski! - Żwirko czuł, ze jego organizmowi spanko bardzo się przyda - Ale z tym zastrzeżeniem, że to "na początek". Zatem: kierunek barłóg - marsz!
Z szerokimi uśmiechami na twarzach rozeszli się - każdy do swojego leża.

- Tak jest! - Żwirko zasalutował, strzelił obcasami i zrobił "w tył zwrot". Poldek powtórzył za nim jak za ojcem Wirgiliuszem, po czym obaj wymaszerowali z kwatery dowódcy. - Znaczy widzicie i rozumiecie, kapralu, że łączności ze sztabem nie mamy. Podejrzewam, że z nikim innym także nie. A porucznik...

Czołem poruczniku! - Żwirko przepisowa zasalutował, a Poldek powtórzył za nim jak za ojcem Wirgiliuszem - Tak sobie rozmawiamy i zastanawiamy się czy w sztabie wiadomo, że dotarliśmy na miejsce przeznaczenia... Właściwie to nie wiemy nawet czy mamy stąd jakąś łączność ze sztabem... Mamy?

Hmm... - Żwirko zastanowił się przez chwilę - Wiesz co, Poldek? No mnie się zdaje, że dotarliśmy dokładnie tu, dokąd nas wysłano... I jesteśmy dokładnie tu, gdzie powinniśmy być. No to chyba w sztabie wiedzą, że jesteśmy tam, gdzie nas wysłali? No i chyba nie zapomną, że nas tu wysłali, bo zrobili t...

- A to całkiem dobry pomysł! - powiedział Żwirko i również wstał od stołu - Jurek idziesz?

"A dosyć tego smędzenia! - pomyślał Żwirko - Wychodzę w karo!"
I jak pomyślał - tak zrobił.
Miał uczucie, jakby jego kompania piechoty właśnie wyrwała się z okopów do ataku.

I wreszcie - niepokorne palce zdecydowały się. Chwyciły asa pik i z rozmachem plasnęły nim o stół. Żwirko usłyszał jak ze wszystkich trzech piersi graczy gwałtownie uchodzi powietrze. Spojrzał na Jurka, którego szczęka zatrzymała się na milimetry od blatu i mrugnął do niego wesoło. Na podchorążego w...

Żwirko sięgnął po kartę.... już prawie dotykał asa, lecz nagle palce skręciły w stronę siódemki... w stronę asa... siódemki... asa... W końcu dłoń znieruchomiała. Żwirko potrzebował więcej czasu do namysłu. ============================================================== Jeśli myślisz, że dwie "lekcje...

Nie. To nie była wyraźna potrzeba, zdecydował Żwirko po krótkim namyśle. Tak piękna karta i sytuacja w grze nie trafiała się zbyt często i nie warto było jej marnować dla jakichś zaokiennych domysłów. Rozparł się na krześle, bujając się na jego tylnych nogach i delektował się myślą o nadchodzącym pr...

- A bardzo chętnie się dosiądę. Jakoś ostatnio nie było okazji.
Żwirko usadowił się na krześle i z ulgą oparł zmęczone plecy.

- Poczekajmy z tym przejmowaniem dowództwa, poruczniku. Ja muszę się trochę przespać, a wkrótce zjawi się tutaj mój aktualny dowódca, porucznik Gwarczyński, który jest przy naszej drugiej ciężarówce. Gdy akcja porucznika Antoniaka przyniesie efekt, przekaże pan dowództwo od razu Gwarczyńskiemu.

Żwirko odetchnął z ulgą. Pomyślał, że wreszcie w tym wszechobecnym chaosie znalazł się ktoś kompetentny, kto przejmie i będzie pilotował sprawę, aż do jej rozwiązania. Spojrzał z wdzięcznością na Antoniaka i zapytał:
- Gdzie mogę bardziej pomóc, poruczniku? Dysponujcie mną i moimi ludźmi.

- No proszę, kapralu! Z waszej wypowiedzi, a konkretnie o poruczniku Królu i Rumunii wynika mi, że właśnie najprawdopodobniej jedziemy do was. I że będziecie mieli jeszcze więcej pilotów bez - jak to poetycko ujęliście - "aeroplanów". I że do tej Rumunii pokulamy się razem, co mnie szalenie i przeog...

- Wiecie co, kapralu? Zaprowadźcie wy mnie najpierw raczej do niższych szarż, a nawet do najniższych - czyli do chłopaków z warsztatu. Jeśli uda mi się coś konkretnego załatwić, to raczej z nimi. Wyższe szarże zostawimy sobie w odwodzie... jak już nie będzie innego wyjścia. Staszek przypomniał sobie...

Żwirko ogromnie się ucieszył widząc Łozińskiego. Wzruszony, bez zbędnych słów podszedł i mocno go uściskał. - Ech, kapralu! Powoli staje się pan dla mnie dobrym talizmanem! Jak na pana wpadam, zawsze zdaje mi się, że do domu wróciłem. Ciekawe czy i tym razem przyniesie mi pan szczęście? Staszek odsu...