USS Hoe (SS-258) - Patrol 3 - Żabie Skoki

[PL_CMDR Blue R]

23 luty 1944
Załadunek Hoe postępował bardzo szybko i wszystko wskazywało, że jeszcze przed zachodem słońca Hoe będzie załadowany, co oznaczało, że nawet już w czwartek mogliby wyjść w morze. Co prawda musiało to być torturą dla XO, który bez porannej lektury prasy nie mógł żyć.
-Słuchajcie - powiedział znów znad gazety - Jak my omijamy Japończyków na niepotrzebnych wyspach, tak samo zrobiono pod Rzymem. Nasi ominęli pozycje wroga pod Cassino i wylądowali pod Anzio obok Rzymu!

[PL_Qbik]

- I bardzo dobrze panie pierwszy! - Hardy w trwającym wirze przygotowań tryskał humorem i energią - Niech sobie siedzą skunksy w tych swoich dziurach do usranej śmierci! Otoczyć tylko szczelnie ich pozycje i pilnować, a wyjdą z rękami do góry, gdy ich głód przyciśnie. - Stawiał już stopę na drabince prowadzącej w górę, ale jeszcze się wrócił do stołu, za którym siedział XO i przyjacielsko kuksnął go pod żebro. - A pana, poruczniku, chyba mianuję w rejsie dodatkowo oficerem prasowym! Tyle, że zamiast z gazet, będzie pan wysysał wieści z radia i przekazywał je nam wszystkim!

[PL_CMDR Blue R]

Aye, sir - odpowiedział Ebert.

Popołudniu załadunek jakby trochę zwolnił... a może takie odnosiło się tylko wrażenie, gdy większa ilość, mniejszych pakunków znikała pod pokładem. I był to problem, gdyż tym razem nie było jasnej odpowiedzi, czy zdążą dziś zakończyć załadunek, aby móc jutro wyjść w morze, gdy Hardy udawał się do komandora Petersona ustalić ostateczny czas wyjścia w morze okrętu.

Komandor porucznik Peterson powitał Hardego i gdy tylko wszedł zapytaj:
-Jak idzie załadunek? Wiecie już kiedy będziecie chcieli wypływać?

[PL_Qbik]

- Nie wiem, panie komandorze. Nie da się tego precyzyjnie określić przy takiej ilości drobnicy do zasztauowania. Ale myślę, że w grę wchodzi dzień jutrzejszy, lub następny.

[PL_CMDR Blue R]

-Qbik - powiedział Peterson - Jest duża ilość osób, które muszą to wiedzieć, kiedy wychodzicie. Choćby piloci samolotów patrolowych. Nie mogę ich trzymać, że przez 2 dni "kiedyś" wyjdzie w morze okręt podwodny i muszą cały czas być na radio, aby nie przegapić jednej wiadomości i nie uznać was za Japończyka. Jak macie wyjść jutro z rana, to musiałbym wiedzieć to teraz... Rozumiem, że to nie wchodzi w grę, więc następny termin to jutro popołudniu, ale wtedy najpóźniej rano muszę dostać informację, że wychodzicie w morze.

[PL_Qbik]

- W takim razie, panie komandorze, proszę mi zabukować wyjście na pojutrze rano. Wtedy na pewno będziemy gotowi z ostatnią śrubeczką. Czyli piątek, 25 luty - rano. Może być bez orkiestry, ale koniecznie z machającymi chusteczkami pannami... - Hardy uśmiechnął się. Był bardzo zadowolony, że wreszcie wychodzą w morze. Nie mógł się doczekać wypróbowania nowej siłowni i wszystkich pozostałych nowych zabawek.

[PL_CMDR Blue R]

No i zgodnie z planem ostrożnym, załadunek nie został zakończony do wieczora i ostatnia ciężarówka wróciła do magazynu nierozładowana, aby następnego dnia rano wrócić z resztą ładunku.

Wieczór, przedostatni na lądzie, był ostatnią okazją do wizyty w klubie oficerskim. Następna noc była już bardziej "służbowa". Niemniej tej nocy Hardy dowiedział się o czym będzie jutro opowiadał Ebert. Spiker w radio podał wiadomość dnia.
-(...) jeszcze nie opadł kurz po wiadomości o lądowaniu pod Rzymem, a tymczasem jak informują nas z Włoch, w Rzymie powiewają teraz Gwieździste Sztandary. (...)
Hardy wiedział jedno. Jutro będzie to na pierwszej stronie i Ebert będzie musiał wszystkim o tym opowiedzieć.

[PL_Qbik]

"Cholerka, nie będę Waltera pozbawiał frajdy! Szczególnie, że to będzie ostatnia jego prasówka przed wypłynięciem..." - pomyślał Hardy. I postanowił, że choćby żabami waliło - on nic nie powie na okręcie ani dziś po powrocie, ani jutro rano.

[PL_CMDR Blue R]

25 luty 1944, ranek
I w tej jednej kwestii Hardy musiał uznać, że się pomylił... Choć ruszali o świcie, Ebert zdążył jeszcze zabrać na pokład najświeższe wydanie prasy, podane przez marynarza, który zdejmował trap. Choć z drugiej strony prasówkę mógł dopiero zrobić, gdy już byli na morzu, więc w tej kwestii nie mylił się.
Niemniej Qbik prawie tej gazety nie zauważył, zajęty witaniem się z doktorem Gamertsfelder, który jako jeden z ostatnich został zaokrętowany, aby "do samego wyjścia nie było wiadomo na jakim okręcie wyjdzie", jak powiedziano na odprawie. Doktor, trzymając w jednej ręce walizkę, ścisnął dłoń Qbika i powiedział:
-Witam kapitanie. To miło, że mnie podrzucicie na Filipiny. Mam nadzieję, że nie będę wam sprawiał kłopotu, wie pan, z marynarką mam tyle wspólnego, co kot z lataniem.

[PL_Qbik]

-Witam doktorze - Hardy odwzajemnił uścisk. - Jeśli pan się dostosuje do naszej dyscypliny, na pewna nie sprawi pan kłopotu. I nikt od pana nie oczekuje marynarskiego wyszkolenia. Jest pan gościem i nie ma pan na pokładzie obowiązków. Oczywiście jeśli będzie pan się nudził, chętnie zaprzęgniemy pana do jakichś prac porządkowych - James uśmiechnął się - ale tylko na pańskie wyraźne życzenie. A teraz proszę się udać za wachtowym Picklingiem. Zaprowadzi pana do pańskiej kajuty.

[PL_CMDR Blue R]

-Dziękuję, kapitanie - powiedział doktor, kierując się za marynarzem pod pokład, gdy w tym czasie wynurzył się obok Ebert... co ciekawe, gazeta już gdzieś zniknęła.
-Sir - zameldował Ebert - Trap zdjęty, rzucamy cumy. Ruszamy na pański rozkaz.
To była ta chwila na którą Hardy czekał tak długo... Ruszali na patrol bojowy...

[PL_Qbik]

- Dziękuję, Walter - Hardy wyciągnął rękę i uścisnął dłoń Eberta - Chodźmy na pomost. Niech pan wyda rozkazy. Wypływajmy. Swoją drogą, ciekawe jaki okręt wyprowadzi nas dziś z portu... ?
Po chwili stali na pomoście i patrzyli na marynarzy zwijających cumy. Nowe silniki Hoe zwiększyły obroty, przechodząc z basowego pomruku wolnego biegu w trochę głębiej basowe dudnienie stanu 1/3. Pomiędzy burtą Hoe, a betonem nabrzeża pojawił się z każdą chwilą rosnący pas wody. Słońce wschodziło.

[ Podniosła muzyka w tle. ]

[PL_CMDR Blue R]

Okręt powoli mijał basen pancerników, mijając zatopioną Arizonę i podnoszony Utah, po czym przechodząc kanałem portowym, wyszli na spotkanie PC-530, patrolowca, który miał ich prowadzić do wieczora. Bez starego Lichtfielda to nie było już to samo.... USS Hoe zostawiał za sobą Pearl Harbor. Jak tylko unikną uszkodzeń wymagających wizyty w doku, mogli tu nawet nie zajrzeć do końca wojny... Był to jednak dobry znak, że front przesuwał się do przodu... w odróżnieniu od Włoch.
-Wskutek niemieckiego nacisku, aby nie dopuścić do zniszczenia antycznego miasta oraz otoczenia broniących go wojsk, generał Lucas podjął trudną, ale konieczną decyzję o wycofaniu się z Rzymu i zajęciu pozycji łatwiejszych do obrony, przy utrzymaniu militarnego nacisku na wroga" - przeczytał Ebert "prasówkę" przy obiedzie. - Nie jest dobrze we Włoszech, sir.... ojej! Stronę niemiecką poinformowano o opuszczeniu miasta!

[PL_Qbik]

- Ja nie wiem, poruczniku, czy to nie jest dobrze. No bo co? Niemcy silnie naciskają? - Naciskają. Zawzięta obrona mogłaby spowodować zniszczenie miasta? - Mogłaby. Zależy nam na zachowaniu dzieł Michała Anioła, Leonarda da Vinci i paru innych? - Zależy. No to się wycofujemy! I informujemy o tym barbarzyńców, żeby im do tych zbrodniczych łbów nie przyszedł pomysł zbombardowania lub ostrzelania miasta z dział. Nie wiem, czy pan sobie przypomina naszą niedawną rozmowę? Niech sobie szwaby siedzą w Rzymie. Zgłodnieją, to się poddadzą. A jak nie, to im nasi z Berlina pocztówkę prześlą.

[PL_CMDR Blue R]

-Sir, właśnie to mnie martwi - powiedział Ebert - Że mocno naciskają... Japończycy też naciskają, ale nie musieliśmy żadnej wyspy opuszczać, bo za mocno atakują. Co innego stać na pozycjach i niech głodują, a co innego, gdy nas wypychają z terenów, które zajęliśmy. W Europie chyba Niemcy nie powiedzieli jeszcze ostatniego słowa, sir.