R4 - ppor. Ludwik Gwarczyński - Podcięte skrzydła

[PL_CMDR Blue R]

Momentalnie doktor chwycił go za rękę, przymuszając do siedzenia:
-Macie siedzieć! Trwa nalot! Jesteście w szoku! - po czym odezwał się do kilku osób obok - -Trzymać go! Jest w szoku!
Do drzwi był niecały metr. Ale aby wyjść Ludwik musiałby rzucić się tam biegiem, zanim te osoby, do których odezwał się lekarz, pochwycą go.

[LudwikG]

Ludwik uklęknął na kolanach - Jaki szok ? Przecież wiem co robie i jestem tego w pełni świadom - czy ten doktor zgłupiał ?
Próbował usiąść, ale rana na plecach przypomniała że jeszcze na to za wcześnie.

[PL_CMDR Blue R]

I wtedy do Ludwika przepchnął się Żwirko, objął go mocno ramionami zupełnie unieruchamiając i spojrzał w twarz:
- Halo! Ludwik! To ja, Staszek! Spójrz na mnie! Nie możemy teraz wyjść na zewnątrz gdy nadal lecą bomby! Musimy poczekać aż szkopy odlecą! Zaraz potem wyjdę z tobą na zewnątrz! Teraz nie można! Chodź ze mną do Feliksa. Doktor się nim zajmuje. Pomóżmy mu!
A Ludwik zastanowił się, kto tu jest w szoku.

[LudwikG]

- Już wszystko w porządku ! Spokojnie, chodźmy do niego - Ludwik podniósł się nieco otępiały , lecz świadomy.

[PL_CMDR Blue R]

8:20, sala szpitalna
Wydarzenia potoczyły się dalej płynnie. Lekarz odesłał ich od Feliksa, mówiąc tylko "będzie żył" i "po nalocie przyjrzy się jego nodze". Potem nalot się skończył, Żwirko ruszył zobaczyć, co u reszty chłopaków, Feliksa zabrali sanitariusze, a Ludwika przymuszono do udania się do pokoju zabiegowego, gdzie miano mu opatrzyć ranę. Dopiero tu, gdy ściągnięto z jego pleców mundur, Ludwik mógł zobaczyć efekt nalotu. W zasadzie pielęgniarka niewiele musiała ciąć w jego mundurze. Był rozerwany na plecach praktycznie od dołu do góry. Doktor wpadł tylko na chwilę, zerknął na ranę i polecił przemyć i opatrzeć. I właśnie teraz, Ludwik siedział bandażowany, gdy gwałtownie otworzyły się drzwi i stanął w nich doktor w stopniu pułkownika, szybkim okiem rzucił na Ludwika, po czym z chmurną twarzą zbliżył się i nie zwracając uwagi na bandażowanie powiedział:
-Więc chcieliście się ze mną widzieć, poruczniku? Więc jestem! - powiedział niezbyt zadowolonym głosem - Słucham...

[LudwikG]

Ludwik obejrzał doktora "od góry do dołu" nie mówiąc nic. Jednocześnie obserwując jak niezadowolenie u pułkownika wzrasta.
Nieco leniwym, a dokładniej zniesmaczonym głosem powiedział
- Na wstępie chciałbym podziękować za opiekę medyczną nad moim żołnierzem, pilotem. Jeszcze do wczoraj dzielnie broniliśmy naszego nieba, stawiając czoła hitlerowskiemu najeźdźcy. A dzisiaj ? - spojrzał się w oczy pułkownika i na chwilę zamilkł - Niestety, ale nie mamy czym walczyć, zadaliśmy wrogowi starty ale sami przy tym ponieśliśmy olbrzymie jeśli chodzi o sprzęt. Moim zadaniem jest jak najszybciej przeszkolić moich pilotów na nowy typ maszyny. Udajemy się do Tarnopola i nie chciałbym zostawiać moich ludzi samych sobie. Lada moment niemcy przebiją się i tu, a życie pilotów obecnie ma najwyższy priorytet. Dlatego chciałbym zapytać pana jakie są przeciwskazania do transportu poszkodowanego, a mojego pilota Feliksa Piłsudskiego?

[PL_CMDR Blue R]

-A dokąd chcecie go transportować? Konkretnie. - powiedział pułkownik zimnym głosem - Do jakiego szpitala chcecie go przewieźć?

[LudwikG]

- Zostawiamy go na pewno w szpitalu w Tarnopolu

[PL_CMDR Blue R]

-Więc nie ma potrzeby go transportować - powiedział pułkownik i skierował się do drzwi, obracając się do Ludwika jeszcze połowicznie, chwytając za klamkę - Jak wasz pilot będzie zdrowy, wróci do was.

[LudwikG]

- Chwileczkę doktorze ! Proszę jeszcze o informację gdzie macie ewentualne miejsce ewaluacji szpitala. Które miasto ?

[PL_CMDR Blue R]

Pułkownik zatrzymał się w drzwiach i powiedział:
-Szpital się nigdzie nie ewakuuje, poruczniku. Tylko ciężej rannych będziemy przewozić do Stanisławowa, aby zrobić tu miejsce dla nowych. Szykuje się długa bitwa. - mówiąc spojrzał na ścianę na zachodzie... kierunku z którego dobiegał odgłos frontu. - I od razu wam powiem, że po waszej eskapadzie nie wiem, czy wasz pilot będzie ewakuowany, czy trzeba będzie go operować. - to mówiąc nacisnął klamkę i otworzył drzwi, przechodząc przez nie, a jednocześnie bandażujący powiedział do Ludwika:
-Gotowe!

[LudwikG]

Ludwika ogarnął strach. Czy pułkownik blefował ? Czy może mówił prawdę?
Czy wyczyn Ludwika naraził jego kolege na poważniejsze kontuzję.
Wszystko się drastycznie zmieniło, Ludwik wstał i postanowił sprawdzić jak trzyma się Feliks

[PL_CMDR Blue R]

Zaraz za drzwiami Ludwik wpadł na Żwirka. Jego zastępca zameldował, że wszyscy ludzie i samochody są bezpieczne. Ukryli się pomiędzy budynkami, więc jakikolwiek atak na szpital lub główną drogę był dla nich niegroźny. Skierowali się ku pokojowi w którym spodziewali się zastać Feliksa i tu pojawiła się nowość. W korytarzu, zaraz obok drzwi do sali, stał wartownik, oparty o ścianę... A z sali wychodził właśnie jakiś lekarz w stopniu majora i zauważywszy Ludwika zmierzającego powiedział coś do wartownika, a następnie podszedł do Ludwika i zapytał, zupełnie niespodziewane pytanie:
-Poruczniku, czy byliście wczoraj lub dziś w sztabie armii? - jednak pytanie było dziwnie nasączone agresją.

[LudwikG]

Ludwik spojrzał na Żwirka i odpowiedział
- Nie rozumiem o co pan pyta, w jakim celu i dlaczego? Panie majorze.

[PL_CMDR Blue R]

Major powiedział:
-Tak jak myślałem... Więc zanim nie dotrzecie tam, nie chcę słyszeć w szpitalu żadnych defetystycznych komentarzy i siania chaosu. Wojsko to porządek. A teraz muszę zająć się bałaganem, który narobiliście. Nie kraść waszego kolegi ponownie, na rentgena czeka. - i bez dalszych słów ruszył w głąb korytarza.
Żwirko podrapał się z zakłopotaniem w potylicę i rzekł do Ludwika:
- Oj! Chyba niezłego dymu narobiliśmy naszym niewinnym porwankiem! Zdaje się, że już wszyscy tutaj mają o nas złe zdanie... Cóż nie wszystko się w życiu udaje... Dobra. Wejdźmy zobaczyć jak się czuje Feliks przed tym prześwietleniem.