R4 - pchor. Andrzej Baran - Podcięte skrzydła

[PL_CMDR Blue R]

17 września, kilka godzin do świtu
Kolumna stała. Ktoś z tyłu krzyczał. Major stał w świetle latarki nad lekarzem, który podnosząc się znad potrąconego, pokręcił głową. Kierowca jadącej przed nim ciężarówki, usunął zator na drodze i wracając do samochodu został potrącony przez mijający ich luksusowy samochód. Szofer samochodu stał obok, a na miejscu pasażera siedziała jakaś młoda dama. Tył samochodu zajmowały bagaże, a do dachu przywiązane były dywany i sprawiający komiczne wrażenie wielki kosz z krzakiem róży. Jakiś inny wojskowy podszedł do zebranych i darł się:
-Trup? To na bok go! I jechać, bo wszyscy stoją przez was!
Kapitan Meissner coś rozkazał i zaczęto usuwać ciało z drogi. Sam wrócił do samochodu i powiedział:
-W takich warunkach to nawet do Brodów nie dojedziemy przed świtem. Cholerna sekretarka ministra! Co ona myślała, ze stoimy dla przyjemności?
Major tymczasem spoglądając na mapę powiedział:
-Może tędy? Droga na Beresteczko i od północy spróbujemy?
Kapitan mruknął:
-Jakby można było skontaktować się z kolumną pieszą, to kazałbym im iść dalej, a my byśmy pojechali przez Wiśniowiec i Zbaraż. - rozmowa zaczęła przypominać nazwami trylogię Sienkiewicza... Oto wjeżdżali na "Dzikie Pola". - Jak przed świtem nie dotrzemy do Oleska, to równie dobrze możemy tam dotrzeć jutro. Trzeba będzie kogoś pchnąć przodem, aby dotarł do nich i kazał im ruszać dalej, a potem poczekał w Olesku na resztę kolumny.
Major powiedział:
-I tak trzeba będzie zrobić. Pojedziecie przodem.... no chyba cię! - krzyknął, gdy kolejny luksusowy samochód zaczął wyprzedzać ich śladem "sekretarki". Ten również wyglądał, jakby właśnie wywoził pół majątku jakiegoś dygnitarza. Major wrócił jednak do rozkazów, szybko ignorując chaos na drodze - Pojedziecie do Oleska, wydacie rozkazy i poczekacie na nas.
Kapitan zapytał Andrzeja:
-Pojedziecie ze mną do Oleska? Potrzebuję kogoś, kto mnie zagada i szturchnie jakbym miał zasnąć.

[PL_Andrev]

- Oczywiście, panie kapitanie. Na rozmowie czas lepiej idzie.

[PL_CMDR Blue R]

5:00
Kapitan wskazał na leśną drogę i znajdującą się nieopodal przecinkę.
-Może tutaj?
Major spojrzał na to miejsce i widać było, że nie specjalnie mu się podoba, niemniej powiedział:
-Da radę. Tutaj zostaniemy - to mówiąc wysiadł z samochodu, a Pryszczyk pomógł majorowi z jego bagażem. Major nachylił się do kapitana i powiedział:
-Pamiętajcie. Pieszy mają ruszać natychmiast do Kołomyji. My ruszymy o zmroku, zabierzemy was. Jakby nikogo nie było w Olesku, jeden z was ma zostać na miejscu zbiórki i czekać na resztę z informacją, co wy robicie, jasne?
Kapitan przytaknął:
-Jasne.
Major powiedział:
-Macie dwóch ze sobą, dacie radę. Powodzenia.
Kapitan, jak i Pryszczyk zasalutowali i samochód ruszył w dalszą drogę. O ile noc była pełna samochodów, tak za dnia drogi zapełniały się pieszymi, jakby ktoś podzielił noc i dzień na dwie części. Kapitan mruknął:
-Więcej ich matka nie miała? W tym tempie to i 3 godziny do Oleska będą! A mieliśmy być tam z godzinę temu i to z zapasem! Ehh. Noc powinna być tylko dla transportów wojskowych, a nie tych bab dygnitarzy i ich babilotów! - powiedział używając niewłaściwego słowa, że aż Andrzej zastanowił się, czy nie użył go specjalnie.

[PL_Andrev]

- Jak juz kochanki uciekają to chyba nie jest dobrze - mruknął Andrzej. Ale że z dywanami, to już chyba komuś nieźle padło na głowę.

[PL_CMDR Blue R]

8:00
Kapitan oparł mapę o masę samochodu i sprawdzał coś, po czym spojrzał na niewielką leśniczówkę, jakby potwierdzał, czy to co widział, dalej tam jest. Złożył mapę i powiedział:
-Pryszczyk! Andrzej! Chodźcie, rozejrzeć się. To na pewno tutaj. Szukajcie śladów, czy ktoś tutaj obozował. Przecież nie wyprzedziliśmy ich!
Pryszczyk szepnął do Andrzeja:
-Poruczniku? Myślicie, że porucznik Herbert uprowadził cały oddział i wcale tu nie planował dotrzeć?
Andrzejowi coraz mniej się podobało. Teraz mogło dziać się wszystko. Herbert mógł zabłądzić, mógł zdezerterować, albo mógł nawet już tu być i ruszyć dalej, jak oni nie dotarli na czas... A nawet jakby znaleźli ślady obozowania. Kto potwierdzi, czy to nie ktoś inny wybrał to miejsce na obozowisko? Leśniczówka wydawała się pusta... Ale w pobliżu była jakaś wioska. Tylko czy ktoś w niej wiedziałby co za oddział tu stacjonował? Samolot. Królestwo za samolot, którym można by było rozpoznać, co się dzieje.

[PL_Andrev]

- Może rozjerzyj się po leśniczówce i okolicy, ja zasięgnę języka we wiosce.

[PL_CMDR Blue R]

9:15
Andrzej wrócił pod leśniczówkę, gdzie pozostali czekali na niego, ale nie dowiedział się zbyt wiele. Jacyś "nasi" żołnierze tu byli, gdy światło odeszli na południe, ale nawet nie wiedziano z jakich sił. Jak Andrzej próbował swoim mundurem pokazać różnice między mundurem piechoty, a lotnictwa chłopi zrobili tylko większe oczy. Może kilka godzin przepytywania i znalazłby się jakiś co powiedział ciut więcej, ale czas gonił.
Kapitan z żołnierzem też nie ustalili zbyt wiele. Ktoś tu był. Kapitan zebrawszy fakty powiedział:
-Więc albo nasi tu jeszcze nie dotarli, albo to byli nasi i poszli na południe. Mamy kilka godzin straty. - podszedł do rozłożonej mapy i powiedział - Panowie. Burza mózgów. Chcecie dostać się do Rumunii, nie macie rozkazów, jak iść dalej. Którędy pójdziecie?

-Prosto na Złoczów i dalej główną drogą, czyli najkrótsza i najszybsza droga, czy wybieracie za dnia lasy i przez Załóźce i Tarnopol kierujecie się bliżej granicy ZSRR na południe? Dłuższa, ale dalej od nieprzyjaciela.

[PL_Andrev]

- Ja bym sugerował jak najkrótszą, więc jak najszybszą. Dotrzeć jak najszybciej w rejon zgrupowania, bo kto wie co zostaniemy na miejscu. Może tylko obgryzione kości po biwakowaniu naszych kolegów, resztki sprzętu oraz niechęć miejscowych widzących kolejne fale nieswojego wojska?

[PL_CMDR Blue R]

-Pryszczyk?
-Ja tak samo myślę, kapitanie.
-I ja też - powiedział kapitan składając mapę. - Andrzej. Zostaniecie tutaj. Jak nie wrócimy do wieczora i przybędzie tutaj major, ruszacie dalej najkrótszą drogą. Złoczów-Stanisławów-Kołomyja. Główne drogi. Tam my będziemy was szukać. Jak się nie uda, spotkamy się w Kołomyi. My z Pryszczykiem jedziemy szukać rzutu pieszego, aby trafili też do Kołomyi.

[PL_Andrev]

- Rozkaz - powiedział Andrzej, bo cóż mu zostało powiedzieć...

[PL_CMDR Blue R]

"Godzinę później"
Andrzej spojrzał na zegarek. Od czasu "godzinę później" minęło 15 minut. Co mógł robić sam w leśniczówce przez pół dnia? Zdrzemnąć się? A może pilnować, czy ktoś nie nadjedzie? A co jak naprawdę wyprzedzili pieszych i oni dopiero tu dotrą? Może powinien jednak zająć pozycje przy drodze? Ale z drugiej strony gapić się na idących, to niezbyt grzeczne... No i jak tłumaczyć ma swoją obecność. Czekam na swoich, przyjadą w nocy? Wyjdzie na głupka, co przy drodze czekać chce cały dzień... Cały dzień... No tak, nikt o obiedzie nie pomyślał. Więc będzie musiał skorzystać z żelaznych zapasów... a może w wiosce, ktoś go przyjmie? Tylko co jeżeli wtedy wróci kapitan? Ile czasu minęło? 16 minut...

[PL_Andrev]

Andrzej wymyślił salomonowe rozwiązanie - niedaleko od leśniczówki znalazł dość dobrą kłodę spróchniałego drzewa. Znalezienie odpowiedniego drzewa było już chwilą. I tak siedział sobie przy leśniczówce, ale tak aby mieć w zasięgu drogę. Wilk syty i owca cała - pomyślał. Co prawda mu się chciało spać - a aucie tak go wytrzęsło że oka nie zmrużył. Dookoła cisza, tylko owady brzęcząły...

[PL_CMDR Blue R]

... i nagle brzęczenie wzmacniało się... i nie był to żaden ruch na drodze. Ten odgłos Andrzej mógł rozpoznać we śnie. Odgłos silnika lotniczego. Tu w leśniczówce był schowany, ale czy tak samo było na drodze? Biec w kierunku drogi? Nie zdąży.... Zresztą już spostrzegł, że część osób na drodze słyszała ten odgłos i co prędzej uchodziła z drogi... Odgłos silnika narastał i narastał... Nie był to myśliwiec. Raczej wolniejsza maszyna...
Po chwili Andrzej mógł ją dostrzec między koronami drzew. Samolot leciał nisko nad drzewami, a Andrzej dostrzegł białe szachownice na spodzie skrzydeł. To chyba była "Mewa". Własny samolot to był obecnie tak niespodziewany widok, że Andrzej, aż zastanowił się, czy mu się nie przewidział... i nagle Andrzej dosłyszał, że odgłos znów narastał... pilot musiał zakręcić i wracał na północ...