Forum Klanowe POLISHSEAMEN

Rozdział III: Pod Lublinem


4 września 1939, Okolice Sandomierza, 7:40
Ciężarówka z pilotami 121 eskadry jechała wciąż bez kontaktu z pozostałą częścią rzutu kołowego, choć "jechała" stanowiło spore nadużycie. W nocy wielokrotnie zatrzymywali się, a przyczyn zatoru nikt nie mógł wyjaśnić. Po prostu tłum zatrzymywał się, a potem z niewiadomych przyczyn ruszał dalej. Gdyby nie te postoje mogliby już być na miejscu, a tak, to ciągnęli dalej i nic nie wskazywało, aby sytuacja się poprawiła. Tomasz wyjrzał znad kabiny ciężarówki. Przed nimi w stronę Sandomierza powoli poruszał się gęsty sznur uciekinierów, samochodów i furmanek, ciągnąc w stronę widocznych w oddali dachów Sandomierza. W tym tempie to i pojutrze nie dotrą do reszty eskadry.

Cóż zrobić, musimy się w końcu przebić. Aż żal, że nie jedziemy naszym mercedesem. W sumie to nie pamiętam co się z nim stało.

Wkrótce znaleźli się na wjeździe do Sandomierza, gdzie żołnierze starali się zorganizować ruch, kierując cywili w jedną stronę, a wojskowych w inną, najwyraźniej starając się zachować przepływ wojskowy przez miasto.
-Na drugą stronę Wisły? - zapytał żołnierz, gdy kierowca powiedział o kierunku - Most jest uszkodzony, tylko prom przewozi. Ale jest ogromna kolejka, więc musielibyście czekać, albo próbować mostów na północy. Jak chcecie czekać, to PCK i kuchnia polowa są przy drodze do promu.
Kierowca spojrzał na Kocura:
-Poruczniku? Próbujemy dalej na północy, czy czekamy tutaj?
Żołnierz dodał:
-Na północy na pewno będzie mniej uchodźców, większość tu próbuje przekroczyć rzekę.

Jedziemy na północ. Próbujemy tamtymi mostami. Powinno być szybciej. Zgadza się ? Rozkładam mapę i wskazuję drogę kierowcy.

9:00
Droga początkowo okazała się równie zatłoczona, ale gdy tylko minęli Zawichos, gdzie podobnie jak w Sandomierzu tłum osób liczył na przeprawę promem, ruszyli z większą szybkością, jadąc naprzeciw zmierzającym w przeciwną stronę uchodźcom, choć liczba tych była mniej liczna, niż na drodze z Krakowa. Wyprzedzali właśnie zmierzającą na zachód kolumnę żołnierzy, gdy nagle kierowca gwałtownie zahamował, że aż ludzie polecieli na siebie.
-Co jest?! - wykrzyknął Leopold, odpychając znad siebie Tadeusza.
Tomasz rozchylił płótno w kierunku jazdy i dostrzegł powód hamowania. Na prawej stronie szosy znajdował się lej po bombie, umożliwiając przejazd tylko w przeciwną stronę, choć chwilowo zajęty przez maszerujących w przeciwną stronę żołnierzy, którzy omijali czekający na zwolnienie drogi wóz konny. Kierowca powiedział do Tomasza:
-Jak cały czas tak będzie, to do wieczora nie dojedziemy, panie poruczniku.

Jak tylko przekroczymy Wisłę, to już będzie z górki. Oby most był cały.

Po ominięciu leja, jechali dalej przez "piękny, wiejski krajobraz". Dymiące zgliszcza pod lasem, pasące się krowy wśród kilku zabitych i chłop lamentujący nad zabitą krową. Nie był to budujący widok. Z rozmyślania wyrwało Kocura zwalnianie ciężarówki. Było powolne, ale widać było, że zatrzymują się. Kocur wyjrzał zza płachty i dostrzegł, że dotarli do skrzyżowania, z którego bocznej drogi marszowym tempem szła kolumna żołnierzy... Z tym, że skręcała w kierunku z którego przyjechali i nie blokowała jazdy samochodu. Tomasz już miał zrugać kierowcę za niepotrzebny postój, gdy ten wychylił się z kabiny i krzyknął do żołnierzy:
-Most w Annopolu jest cały?!
Jeden z maszerujących żołnierzy odkrzyknął:
-Wciąż stoi!
Kierowca spojrzał w stronę z której maszerowali żołnierze, a w którą ciągnęła kolumna pieszych, wozów i samochodów, po czym spojrzał na Tomasza i powiedział:
-Poruczniku, lepszy wróbel w garści, nie? Może powoli, ale mamy pewny przejazd!

Świetnie, ale będę świętował dopiero jak będziemy na drugim brzegu.

Wydawałoby się, że jadą wolniej, niż szło by się pieszo. Nie byli jedynymi wojskowymi ciągnącymi na drugi brzeg, choć większość wojskowych kierowała się raczej w stronę frontu. Tomasz i piloci siedzieli na pace i Leopold zapytał:
-Może po drugiej stronie Wisły spróbujemy zatrzymać się w jakiejś wsi i kupić coś do jedzenia, co pan na to poruczniku?
Wtedy nagle ciężarówka mocno przyspieszyła. Nie tak, jak wtedy, gdy trafiła się luka i kierowca wyprzedzał kolumnę, a bardzo gwałtownie, na dodatek kierowca skręcił mocno w kierunku pobocza. Tomasz musiał chwycić się burty, aby nie uderzyć się, a spoglądając do tyłu dostrzegł, że na drodze, równa do tej pory kolumna żołnierzy rzucała się w kierunku pobocza, podobnie jak rozpierzchał się tłum uchodźców. Gdy kierowca równie gwałtownie jak przyspieszał, gwałtownie zahamował, Tomasz usłyszał odległy odgłos karabinów maszynowych

Nalot ??? Wszyscy z wozu i do rowu na ziemię padnij.

Gdy wyskakiwali z samochodu, odgłos silników dał się wyraźnie słyszeć. Gdy Tomasz lądował w rowie, usłyszał, jak pociski rykoszetują się od jezdni, po czym lecący nisko samolot śmignął nad nimi, strzelając seriami wzdłuż zatłoczonej drogi. Leżący obok w rowie żołnierz podniósł się i podnosząc do oczu karabin, zaczął strzelać za oddalającym się samolotem, gdy nagle koronę drzewa przecięła seria z karabinu maszynowego i nie czekając, aż przeciwnik poprawi ogień, żołnierz schował się do rowu.

Przeczekujemy nalot, sprawdzamy ciężarówkę. Jak jest dalej sprawna to ruszamy w drogę.

Szczęśliwie samolot nie nadleciał po raz drugi, a cieżarówka nie oberwała, choć potrzeba było pomocy kilku osób, aby zepchnąć ją na drogę. Gdy przepychali ją na drogę, Tomasz mógł rzucić okiem w obie strony drogi. Ludzie podnosili porzucone bagaże, gdzieś w oddali stał porzucony samochód, w pobliżu ktoś sprawdzał, czy jego towarzysz jest cały... i wówczas Tomasz usłyszał głośnie zawodzenie. Spojrzał na wschód i dostrzegł kobietę, która klęczała środku drogi, a przed nią... leżało bez ruchu drobne ciało... A ruszający piechotą obchodzili ich dookoła, jakby byli fontanną na środku placu...

Podejdę i sprawdzę czy żyje. Jeśli okaże się że nie żyje. To zaproponujemy kobiecie transport do najbliższego miasta lub wsi by mogła sprowadzić grabarza - chyba tak to się robi. My nie możemy sobie na to teraz pozwolić, musimy się dostać na miejsce.

Tomasz skierował się ku krzyczącej z rozpaczy kobiecie, gdy podszedł do niej jakiś kulejący mężczyzna i objął ją ramieniem, klękając obok nieruchomego ciała dziewczynki... które, jak dostrzegł Tomasz nie miało głowy. Odruchowo Tomasz zatrzymał się i wtedy niczym grom w ciszy usłyszał krzyk kobiety:
-DLACZEGO?!
-Bandyci... - powiedział w niebo żołnierz, który wcześniej strzelał, stając obok Tomasza - Zabijać cywilów?