Forum Klanowe POLISHSEAMEN

Dziennik kapitana Ralfa von Finke
[wydanie 2, poprawione]
Odcinek 1: Pierwsze patrole


W piątek 1 września 1939 o godzinie 12:00 U-4 opuścił bazę w Wilhelmshaven
Naszym celem był patrol Morza Północnego na wypadek wybuchu wojny, która wisiała na włosku
2 września 1939 nadeszły uspokajające wieści. Czyżby znów rozeszło się po kościach?
I 3 września lawina runęła. Najpierw wojnę wypowiedziała nam Anglia
A wieczorem także Francja
Choć z nimi mieliśmy prowadzić dość dziwną wojnę...
4 września podczas zanurzenia o godzinie 18:00 wykryliśmy śruby na wschodzie. Ruszyliśmy w pościg i przy zachodzącym słońcu dostrzegliśmy dym frachtowca
Pościg trwał przez kilka godzin podczas których określimy prędkość i kurs celu
Aby wreszcie o 21:20 zaatakować cel. Wystrzelono do niego 3 torpedy
Uzyskując 1 trafienie. Statek wkrótce zatonął i U-4 wynurzył się obok rozbitków dowiadując się do nich, że celem był frachtowiec Empire March 4467 BRT. Zostawiono rozbitkom konserwowy chleb i oddaliliśmy się
5 września o 10:00 odebraliśmy rozkazy nakazujące nam powrót do portu i 7 IX po 6 dniach patrolu wróciliśmy do bazy.
Okręt pokonał 1316 mil, zużył 90% paliwa i zatopił 1 frachtowiec 4467 BRT
Już 9 IX okręt miał opuścić bazę i skierować się do Irlandii, aby wypuścić tam agenta. Miejsce wypuszczenia znajdowało się na skraju zasięgu mojego okrętu, co wymagało tak ekonomicznego płynięcia jak to tylko możliwe.
9 IX wieczorem agent Richard Reitenbach zameldował się na pokładzie
I przy deszczowej pogodzie wypłynęliśmy w rejs
Niestety o wszelkich meldowanych frachtowcach mogliśmy zapomnieć. Mieliśmy bardzo niewielki zapas paliwa.
15 września, po długim wleczeniu się, wypłynęliśmy na obszar zachodnich brzegów Wielkiej Brytanii. Wtedy doszło do pierwszego incydentu
Musiałem odbyć rozmowę dyscyplinującą z Alvinem Petersem. Zaczął coraz głośniej wypowiadać się krytycznie o nie atakowaniu statków wroga i złym decyzjom OKM. Sercem zgadzałem się z nim, ale jestem kapitanem. Musiałem udzielić mu reprymendy
17 września 1939 tuż przed końcem dnia dopłynęliśmy do celu
Wypuściliśmy agenta i oddaliliśmy się
Już zacząłem planować i liczyć ile paliwa możemy zużyć na polowanie na Północno Zachodnim podejściu, gdy nadeszła wiadomość z rozkazami. Wróg wykrył naszą misję i rozpoczął polowanie. Miałem natychmiast wracać do portu
Przez pierwsze godziny było łatwo, gdy osłaniał nas sztorm...
.. ale gdy tylko pogoda się poprawiła pojawili się wrogowie. Niszczyciele, korwety i samoloty.
Przez większość dnia płynęliśmy zanurzeni. Naliczyliśmy co najmniej 5 polujących niszczycieli i 10 korwet. Wydawało się, że są wszędzie. Dopiero noc przyniosła nam spokój
19 września 1939 w pobliżu pojawiły się dwa niszczyciele.
Wystrzeliłem w ich stronę salwę 2 torped, ale bez efektu. Same też nie kontratakowały. Jednak to był koniec względnego spokoju...
Problemy zaczęły się około 14:00. W pobliżu nas przechodziły korwety i jedna z nich wykryła nas azdykiem. Korwety przystąpiły do ataku, ale rzucały bomby płycej. Dopiero o 14:15 zaczęło być gorąco..
Bomby zaczęły spadać bardzo blisko okrętu, rzucając nim we wszystkie strony
Utraciliśmy kontrolę nad okrętem, do środka wdarły się masy wody i opadliśmy na dno, walcząc o przetrwanie
O 14:30 podsumowaliśmy straty. Znaczna część okrętu była uszkodzona, ale odzyskiwaliśmy kontrolę nad sytuacją. Niestety, 5 marynarzy zginęło podczas ataku, częściowo wskutek ran, częściowo wskutek utonięcia w zalanym przedziale, przygnieceni przez ciężkie przedmioty.
O 15:06 gdy bomby wybuchały wysoko nad nami spróbowałem podnieść się z dna, ale znów uderzyliśmy w dno po pokonaniu kilkunastu metrów. Okręt był zbyt uszkodzony, aby płynąć tuż nad dnem. Druga próba ruszenia o 16:15 nie udała się. Potrzebowaliśmy szasować balasty, a z uszkodzonymi hydrofonami nawet nie wiedzieliśmy, co dzieje się nad nami. Załoga wykazała jednak karność i zachowała spokój
O 19:35 wynurzyliśmy się. Przy zachodzącym słońcu dostrzegliśmy oddalające się eskortowce. Byliśmy bezpieczni.
21 września znów było gorąco. Ledwo minęliśmy Scapa Flow...
Gdy tuż przed świtem zauważyliśmy korwety. Nakazałem zanurzenie okrętu, ale z uszkodzonymi sterami utraciliśmy kontrolę podczas zanurzenia i uderzyliśmy w dno. Szczęśliwie anglicy nas nie zauważyli i kilka godzin później wynurzyliśmy się i ruszyliśmy dalej.
23 września byliśmy coraz bliżej domu. Poziom paliwa spadł do 20%, a my wkrótce mieliśmy przeciąć trasę z Norwegii do Wielkiej Brytanii
Wówczas zauważono zbliżający się samolot. Nakazałem zanurzenie
Niestety, to zajęło zbyt wiele czasu ze względu na uszkodzenia i samolot zaatakował nas.
Niecałe dwie godziny później na miejsce przybył niszczyciel i zaczął rzucać bomby. Znów nie mogąc opanować okrętu opadliśmy na dno, gdzie zatrzymaliśmy się. Niszczyciel jeszcze przez kilka godzin pływał nad nami, wyraźnie było słychać azdyk. Nie mógł nas jednak znaleźć. Wreszcie o 19:30 oddalił się i my godzinę później po raz kolejny wynurzyliśmy się
26 IX 1939, gdy byliśmy pod Helgolandem brakło nam paliwa. W południe nakazałem unieruchomić silniki spalinowe i kontynuować rejs na bateriach.
Wreszcie o 22:20 weszliśmy do Wilhelmshaven. Okręt był na patrolu rekordowe 17 dni, podczas których pokonaliśmy ponad 2750 mil, w tym 50 w zanurzeniu. Do bazy wróciliśmy mocno poobijani
Za ten patrol zarówno ja, jak i wielu marynarzy dostało odznaki. A tak niewiele brakowało, abyśmy nie wrócili cali... Ale i tak nie wszyscy wrócili
BdU był jednak zadowolony z naszej misji, którą uznano za sukces
Dla mnie był to prawdziwy egzamin, który zarówno ja, jak i załoga zdaliśmy... Była to jednak zapowiedź wojny, która się dopiero rozpoczynała
Załoga dostała 2 tygodnie urlopu, który spędziliśmy w Wilhelmshaven, podczas gdy nasz U-4 był szykowany do kolejnej misji... Ta okazała się równie ciężka...
Koniec odcinka 1

A będzie odcinek poświęcony zmaganiom na morzu czarnym?

Nie wiem. Dopiero mam 1939.

a kiedy następny odcinek?

W weekend.
Planuję tempo 1 odcinka na tydzień, o ile w grze będę na tyle do przodu, aby był materiał

Dziennik kapitana Ralfa von Finke
[wydanie 2, poprawione]
Odcinek 2: Miny, krzyże i szpiedzy.

10 października dostaliśmy nowe zadanie: minowanie. Przystępujemy do załadunku min i wyładunku torped
11 października o 10:30 U-4 wypłynął w morze
13 października w godzinach popołudniowych zbliżyliśmy się do Pas de Calais
Przejście na Kanał Angielski obyło się bez problemów. I aż do 13:15 patrol przebiegał bez problemów. Niestety, wówczas zauważył nas wrogi samolot
Zrzucając na zanurzający się okręt serię bomb głębinowych.
Bomby wybuchały bardzo blisko. Czy były tylko za słabe, czy pilot spudłował, pozostało niewiadome. Dość, że śmierć zajrzała nam w oczy.
Maszynownię zaczęła zalewać woda, ale nasza ekipa opanowała wycieki, zanim utraciliśmy kontrolę nad okrętem.
Hydro wychwycił ogromny ruch w okolicy. Samolot musiał zaalarmować całą okolicę. W przeciągu pół godziny do naszej pozycji zbliżyła się korweta, a gdy ona odpłynęła, pojawiła się następna...
Dopiero gdy oba okręty odpłynęły, a słońce zaczęło obniżać się do horyzontu wynurzyliśmy okręt
15 października tuż po północy dotarliśmy do miejsca minowania, w ciemności prawie wpadając na idący w pobliżu niszczyciel. Postawiliśmy miny na pozycji 50-31N 2-26W, po czym załadowano do wyrzutni jedyną torpedę i rozpoczęto powrót.
Już o brzasku dostrzeżono dymy blisko horyzontu, ale gdy o 8:00 od rufy zaczął zbliżać się niszczyciel zanurzyliśmy się. Płytkość akwenu nie pozwalała na walkę, więc postanowiłem iść w zanurzeniu. Okręt zanurzono na 30 metrów i tak kontynuowaliśmy rejs, aż niszczyciele oddaliły się
O 13:30 wynurzyłem okręt, aby go przewietrzyć i kontynuowałem rejs na powierzchni. Nie płynęliśmy nawet dwóch godzin, gdy kolejny samolot zmusił nad do zanurzenia
Tym razem jego bomby były niecelne, ale co prędzej oddaliliśmy się z obszaru ataku, zanim przybędą tutaj brytyjskie okręty.
Niestety, opóźnienie spowodowane rejsem w zanurzeniu zastało nas na pokonywaniu Pas-de-Calais po wschodzie słońca 16 października.
O 9:00 zanurzyliśmy się i wykryliśmy statek handlowy płynący w stronę Londynu. Próbowaliśmy go przechwycić, ale wpłynął na płytsze wody, zanim zdołaliśmy się zbliżyć. Pozostał nam tylko powrót.
18 października wróciliśmy do bazy w Wilhelmshaven. Ten patrol nie przyniósł nam większych sukcesów.
Dowództwo było jednak zadowolone z wykonania zadania
Jednocześnie następna misja miała być bardziej "klasyczna".
20 października wypłynęliśmy w morze, osiągając sektor patrolowy 22 października i zaraz po pierwszym zanurzeniu wykryliśmy kierujący się na południe statek handlowy.
Choć opuścił nasz sektor, kontynuowaliśmy pościg aż do świtu
Ściganym statkiem okazał się Norweski parowiec. Wyraźnie jednak zmierzał do Londynu, więc o brzasku zbliżyliśmy się i zagroziliśmy, że zaatakujemy ich jak nie zatrzymają się. Udało się.
Razem z porucznikiem Zetzsche i kilkoma marynarzami wybraliśmy się na pokład SS Sneland I
Spotkanie nie należało do najprzyjemniejszych. Zażądałem dokumentów i kapitan jednostki musiał przyznać się, że przewozi kontrabandę z Norwegii. Nakazałem jego ludziom opuścić statek, który zamierzałem zatopić.
Porucznik Zetzsche podłożył ładunki wybuchowe w maszynowni.
I gdy słońce zachodziło, nasz pierwszy łup w tej wyprawie, SS Sneland I (5883 BRT) szedł na dno, marynarze okrętu zaopatrzeni przez nas pozostali w szalupach, a my zatrzymaliśmy kapitana.
23 października znów byliśmy w naszym sektorze i wykryliśmy kolejny statek handlowy, zmierzający w stronę Norwegii. Gdy ruszyliśmy w pościg, otrzymaliśmy wiadomość od BdU: U-86 nie daje znaku życia. Mamy sprawdzić jego ostatnią pozycję. Na razie kontynuowaliśmy jednak pościg
O brzasku zauważyliśmy zbliżający się statek.
Po rozpoznaniu flag Brytyjskiej Marynarki Handlowej zanurzyliśmy się, wystrzeliwując z bliska dwie torpedy.
Byliśmy tak blisko, że nawet mogłem odczytać nazwę jednostki (SS Empire Latimer, 4175 BRT)
Wystarczyły, aby zatopić okręt. Po zatopieniu zostawiliśmy suszone pyry rozbitkom, zabierając na pokład inżyniera i kapitana.
Po rozstaniu z naszym celem ruszyliśmy na poszukiwania U-86 i po godzinie poszukiwań w wyznaczonym sektorze zauważyliśmy go.
Pogoda zaczęła się psuć, gdy zbliżyliśmy się do niego. U-86 stał na wodzie niczym boja... sam, bez załogi... za to noszący ślady uszkodzeń.
Podporucznik Leimkummer ruszył na pokład jednostki i wrócił ze złymi wieściami. Wszyscy nie żyją. To cud, że okręt utrzymywał się na powierzchni... ale też i pech, bo Brytyjczycy mogą go znaleźć. Zatopiliśmy sojuszniczą jednostkę jedną torpedą i oddaliliśmy się tuż przed przybyciem sił ZOP, które prawdopodobnie szukały tego samego okrętu.
24 października ścigaliśmy kolejny parowiec. Udało nam się nawet podejść w zanurzeniu na 800 metrów, ale żadna z dwóch torped, które wystrzelimy do celu nie eksplodowała. Czyżbyśmy spudłowali? Niestety, odpowiedzi na to pytanie nie poznałem, a bez torped mogłem tylko zawrócić do bazy.
Wróciliśmy do bazy 26 października ze zmieszanymi uczuciami. Zatopiliśmy co prawda dwa statki, ale jeden nam uciekł i jeszcze ta kwestia U-86 nie pozwalała się w pełni cieszyć patrolem.
BdU było innego zdania. Za ten patrol otrzymałem aż dwa medale... Dwa stopnie Krzyża Żelaznego.
A sam patrol uznano za duży sukces.
W porcie oddałem jeńców i na tym można powiedzieć ten patrol się zakończył.
W kolejny patrol bojowy wyruszyliśmy już 28 października... i coś poszło nie tak
Ledwo opuściliśmy port, otrzymaliśmy zmianę rozkazów. Czyżbyśmy dostali nie swoje rozkazy? Zastanowiło mnie to, ale rozkaz to rozkaz. Zmieniliśmy strefę patrolową.
31 października wykryliśmy dwa frachtowce i podczas nocnej pogoni za jednym z nich musieliśmy zostać zauważeni, gdyż zaczął nadawać SSS. Niemniej po zanurzeniu wykryliśmy inny okręt podwodny w pobliżu i możliwe, że to on został wykryty, gdyż zaledwie dwie godziny później udało nam się zbliżyć do SS Empire Deed (6163 BRT) i zatopić go dwiema torpedami. Tym razem nie zajęliśmy się załogą. Posiłki Royal Navy mogły tu przybyć lada chwila. Oddaliliśmy się co prędzej z obszaru
Następnego dnia w pobliżu miejsca zatopienia SS Empire Deed wykryliśmy kolejny parowiec
Ścigaliśmy go do zachodu słońca i zatopiliśmy dwiema torpedami. Statek poszedł na dno jak kamień.
Jednak było tu tak płytko, że szczyty masztów wystawały z wody. Zajęliśmy się załogą ze statku, biorąc do niewoli kapitana i inżyniera, a jednocześnie wysłaliśmy porucznika Leimkummera do statku. Potwierdziliśmy, że to frachtowiec Empire Beaumont 5946 BRT. Posiadając tylko 1 posiadaną torpedę, zdecydowałem się zakończyć patrol.
BdU miał dla nas jednak inne plany. 2 listopada otrzymałem rozkaz spenetrowania Nowej Mozy i rozpoznania portu w Rotterdamie.
Nie mogąc marnować zbyt wiele paliwa zdecydowałem się zbliżyć do Holandii w nocy
Osiągając Nową Mozę o 3:00
Przy wschodzącym słońcu i porannej mgle zanurzeni zbliżyliśmy się do portu
Lokalizując znaczną ilość dział przeciwlotniczych. Holendrzy naprawdę obawiali się nalotu...
Ale czego można było się spodziewać, skoro angielskie statki cumowały w porcie... Obawiali się, to dobrze. Niech ze strachu nie zrobią nic przeciw nam i będzie dobrze.
Wykorzystując mgłę oddaliliśmy się po rzece aż do morza, gdzie wynurzyliśmy się, aby nadać meldunek i co prędzej skierowaliśmy się ku domowi
Do Wilhelmshaven wróciliśmy 5 listopada o 1:00, kończąc ten wyjątkowy patrol.
BdU znów było zachwycone patrolem, ale nie mogliśmy go natychmiast powtórzyć
Załoga była wymęczona, a Bad Wiessee w Bawarii "adoptowało nasz okręt". Ponieważ potrzebowaliśmy odpoczynku, a Bawarczycy chcieli zobaczyć swoich bohaterów, postanowiłem, ze połączymy przyjemne z pożytecznym i tam skierowaliśmy się z załogą na urlop.
Ale nie było to ostatnie słowo jakie U-4 powiedział na tej wojnie...


Koniec odcinka 2

Dziennik kapitana Ralfa von Finke
[wydanie 2, poprawione]
Odcinek 3: Ostatnie patrole U-4


Przed kolejną misją na okręt został dołączony kolejny oficer. Norbert May ma wspomóc Van Dreskiego.
Jednocześnie moje sukcesy z użyciem zapalników kontaktowych przekonały dowództwo, że coś może być na rzeczy. Wkrótce mamy dostać nowe zapalniki
My tymczasem wyruszamy na kolejny patrol morza północnego.
30 Listopada we mgle ścigaliśmy frachtowiec.
Już mieliśmy wychodzić na pozycję do ataku, gdy mgła się zaczęła rozwiewać i nas dostrzegli.
Pół dnia zajęło nam wychodzenie na nową pozycję do ataku
Ale tym razem podeszliśmy niezauważeni, zatapiając parowiec
Po zatonięciu statku wynurzyliśmy się i od rozbitków dowiedzieliśmy się, że statkiem był Empire Addison 4081 BRT. Kapitana i inżyniera zabraliśmy na pokład.
Następnego dnia przeprowadziliśmy dwa ataki na jeden parowiec. Pierwszy pozostał bez efektu, natomiast drugim trafiliśmy idealnie cel w dziób i rufę. I tak Empire Jessica 3161 BRT poszła na dno.
3 grudnia późną nocą wróciliśmy z patrolu
Za który zostałem odznaczony Krzyżem Niemieckim
a Dowództwo było bardzo zadowolone z wyników operacji.
I skierowano mnie do operacji specjalnej. Jeden z U-Bootów zaginął, a ostatni meldunek sugerował, ze płynie na płytkie wody. Mam sprawdzić okolicę i jak trzeba wydobyć Enigmę, aby nie wpadła w ręce wroga.
6 grudnia, po uzupełnieniu paliwa i zapasów, wyszliśmy w morze. Mój trzeci, porucznik Oertel, znał jednego marynarza z tego U-Boota. Misja zaczyna się robić dla niego dość osobista.
8 grudnia U-53 zameldował o statku zmierzającym w naszą stronę.
Po 6 godzinach pościgu udało nam się odnaleźć cel...
I gdy już zbliżaliśmy się do celu, U-53 dopadł swój cel i byliśmy tylko widzami.
12 grudnia dotarliśmy do obszaru, gdzie zaginął szukany przez nas U-Boot. Naszą uwagę przykuł zatrzymany niszczyciel. Gdy zbliżyliśmy się, okazało się, że Brytyjczycy czegoś pilnują.
Niezależnie od sytuacji, okazji nie można było przepuścić. Wystrzeliłem salwę torped, którą zatopiłem niszczyciel i korwetę.
Przybyliśmy w ostatniej chwili. Brytyjczycy znaleźli zatopionego U-Boota i czekali do rana, gdy mają przybyć nurkowie. Nie czekając na dzień porucznik Zetzsche zszedł do U-Boota i nawiązał kontakt z ocalałymi w centrali
Właz kiosku był zakleszczony, ale porucznik otworzył go i dwóch ocalałych wypłynęło na powierzchnię
Nie dość, że uratowaliśmy Enigmę, to jeszcze ocalonym był kolega porucznika Oertela. Udało się nam lepiej, niż oczekiwaliśmy
I niewiele brakło, aby obróciła się w klęskę. 15 grudnia wracaliśmy przez Morze Północne, gdy wykryliśmy zmierzający do Szkocji konwój.
Udało nam się wejść do środka, wycelować w zbiornikowiec i odpalić dwie ostatnie torpedy...
gdy nagle jeden z frachtowców staranował nas...
Chorąży Stefan Keller, który tak zachowywał zawsze spokój, zginął jako jeden z kilku marynarzy... Opadliśmy jak kamień na dno.
Już sytuacja zaczęła się stabilizować, a ranni otrzymywać pomoc
Gdy niszczyciele zrzuciły na nas serie bomb, które eksplodowały w pobliżu, powiększając uszkodzenia i raniąc dodatkowych marynarzy
Po zatkaniu przecieków siedzieliśmy przez kilka godzin w ciszy z wodą po kolana i dopiero, gdy nastała całkowita cisza wynurzyliśmy się
Po wynurzeniu okazało się, że w pobliżu nas pływają szczątki. Nasz cel został jednak zatopiony. Było blisko, abyśmy i my zostali zatopieni.
Uszkodzonym okrętem wracaliśmy przez Morze Północne, wieczorem 18 grudnia docierając do bazy
Moi oficerowie zostali odznaczeni za ten patrol. Porucznik Zetzsche za akcję ratowniczą został odznaczony Krzyżem Żelaznym 1 klasy, a Von Dreski krzyżem 2 klasy za ratowanie marynarzy podczas staranowania naszego U-Boota
Jednak mimo tej wpadki, dowództwo było zadowolone z naszych wyników
Jednak strat w załodze nic nie mogło zastąpić. Znów musieliśmy uzupełnić załogę nowymi członkami.
A co jeden to lepszy aparat.
Zaraz po ukończeniu napraw wyruszyliśmy na ostatni rejs bojowy U-4.
W Wigilię dotarliśmy do strefy patrolowej i natychmiast odebraliśmy meldunek z U-45 o przybrzeżnym konwoju. Ruszyliśmy w pościg
O świcie pościg przerwał dym na horyzoncie.
Po półtorej godziny udało mnie się zająć pozycję do ataku i zatopić 1 torpedą frachtowiec Empire City, 5769 BRT.
Ledwo oddaliliśmy się od celu i zanurzyliśmy, aby odnaleźć konwój, gdy znów wykryliśmy zbliżający się frachtowiec
Wkrótce dostrzegliśmy dym na horyzoncie, który zbliżał się w naszą stronę. Tej okazji nie mogliśmy przepuścić, ale frachtowiec zauważył nas i nadał sygnał SSS zmieniając kurs. Do zachodu słońca zajęło nam zajmowanie nowej pozycji.
O 15:50 zaatakowano parowiec jedną torpedą, uzyskując trafienie, które zatopiło frachtowiec
Jednocześnie hydroakustyk usłyszał podczas czajenia się, że kolejny frachtowiec zmierza w naszą stronę. Takiej okazji nie mogliśmy przegapić
Do celu podchodziliśmy dwa razy, gdyż pierwsza torpeda okazała się nieskuteczna... W emocjach Oertel odwrotnie ustawił kąt Aob na TDC. Wreszcie o 19:20 zatopiono także i ten statek.
Mając jedną torpedę, wróciliśmy do poszukiwań konwoju i nawet udało nam się namierzyć go
Niestety, szedł na płytkich wodach i nie udało nam się zbliżyć do niego na bliżej, niż 4 kilometry. Ponieważ konwój kierował się na płytkie wody, nie ryzykowaliśmy pościgu i skupiliśmy się na innych statkach, które słychać w okolicy
O świcie dopadliśmy cel, którym okazał się norweski parowiec SS Valhall. Ponieważ jego kurs wydał nam się podejrzany, nakazaliśmy mu zatrzymać się i przygotować do inspekcji
I okazało się, że mieliśmy rację. Statek płynął do Londynu. Zatopiliśmy go materiałami wybuchowymi i ruszyliśmy w pościg za następnym echem
Pogoda nie sprzyjała pogoni...
Która trwała przez pół Morza Północnego
Tu jednak norweski motorowiec okazał się neutralną jednostką płynącą do Bergen
Wracając do sektora patrolowego wykryliśmy kolejny frachtowiec. Ten okazał się Brytyjskim
Kończyliśmy właśnie pomiary do ataku...
Gdy inny U-Boot storpedował nas cel. Znów rozpoczęliśmy powrót do sektora patrolowego
Popołudniu w drugi dzień świąt odnaleźliśmy wreszcie cel
Ostatnią torpedą zatopiliśmy frachtowiec Empire Breeze (2992 BRT)
Nie mając torped, zabraliśmy na pokład kapitana i inżyniera i skierowaliśmy się do bazy. Ledwo wracaliśmy 2 godziny, gdy U-51 zameldował o statku zmierzającym w naszą stronę. Postanowiłem, że namierzę go, a może pomogę innym kapitanom.
Po całonocnej pogoni udało nam się wreszcie zbliżyć do frachtowca
którym okazał się norweski MS Nordsjernen, 3173 BRT. Postanowiłem zaryzykować. Odpalimy reflektor i nakazaliśmy zatrzymać statek, grożąc, że ostrzelamy go z działa. Na szczęście uwierzyli
Porucznik Rieger wszedł na pokład frachtowca i po rozmowie z kapitanem ustalił, że statek przewozi kontrabandę. Kazaliśmy ewakuować załogę, kapitana wzięliśmy w niewolę i zatopiliśmy także ten cel.
I tak kończy się nasz świąteczny okres, gdy zatopiliśmy 6 statków o łącznym tonażu prawie 25 000 BRT
W wesołych nastrojach wracaliśmy do portu
28 grudnia wróciliśmy do bazy, gdzie zostałem nagrodzony odznaką wojenną z diamentami. Szkoda, ze tylko, ale na krzyż Rycerski raczej tym patrolem nie zasłużyłem, a inne odznaczenia już dostałem.
[nie wiem dlaczego gra nie zaliczyłam SS Valhall. Źle zatopiłem? Chyba, ze zamiast zatopić opuściłem statek i odpłynąłem... Może ja źle kliknąłem?]
Te zatopienia wysunęły mnie na czołowe miejsce wśród asów U-Bootów i to pływając na małym, przybrzeżnym typie IIA
Po tym patrolu U-4 został wycofany do szkolenia, a mnie z załogą przeniesiono na nowy, większy U-Boot typu IID U-145
Z nabierającą coraz większego doświadczenia załogą, w 1940 roku mieliśmy osiągnąć tym okrętem sukcesy, które zapisały się w historii jeszcze bardziej, niż nasze rejsy na U-4...
Koniec odcinka 3

Dziennik kapitana Ralfa von Finke
[wydanie 2, poprawione]
Odcinek 4: U-145 - Kaczka ze Scapa Flow

Objąwszy dowództwo nad U-Bootem IID U-145, na początku roku 1940 wyruszyliśmy na kolejny patrol
Naszą misją miało być dotarcie do Cardiff i postawienie tam pola minowego.
Wyruszyliśmy 2 stycznia tuż po 12:00
Docierając do wejścia do kanału dwa dni później i nocą przekraczając ten trudny odcinek


Przebyliśmy cały kanał na wyjących silnikach i to doprowadziło do awarii. Doszło do wycieku smaru i pojawił się problem z niewielką ilością smaru, który był na pokładzie.
Pracując na prowizorycznych naprawach okręt zostawiał za sobą czarny dym. Dodatkowe smarowanie zmniejszało go, ale nie mieliśmy smaru na cały rejs i musieliśmy go używać tylko wtedy, gdy to będzie konieczne.


Nie przerwałem jednak misji i brnęliśmy dalej


Stawiając miny blisko północy.


Ujście z zatoki było jednak trudniejsze. W mroku wpadliśmy na eskortę wracającego konwoju i musieliśmy się zanurzyć. Wróg jednak nas dostrzegł i wystrzelił flary, ale nie udało im się nas zlokalizować i szczęśliwie odpłynęliśmy w przeciwne strony



Wynurzywszy się rankiem ruszyliśmy w drogę powrotną, ciągnąc za sobą kłęby czarnego dymu


Obszar kanału był gęsto patrolowany przez samoloty i niszczyciele i kilkukrotnie musieliśmy zanurzać się, starając się unikać wykrycia, choć wielokrotnie niszczyciele przepływały blisko nas


Wreszcie w nocy z 9 na 10 stycznia przepłynęliśmy z Kanału na Morze Północne. Natychmiast też wykryliśmy statek, który wypływał z Londynu. Mieliśmy 1 torpedę i postanowiłem jej użyć


Przy wschodzącym słońcu zbliżyliśmy się do frachtowca, którym okazał się norweski SS Vest Agder


Wysłaliśmy na niego grupę abordażową, ale ta potwierdziła, że on nie wiezie nic nielegalnego. Co prawda zapewne był w brytyjskim porcie, ale sam fakt zawinięcia nie czynił z niego wroga


Ledwo zaczęliśmy się oddalać, gdy zauważyliśmy kolejny dym. Tym razem był to parowiec zmierzający do Londynu


Pilnując Vest Agdera zbliżyliśmy się do drugiego celu, którym okazał się kolejny norweski parowiec.


Ten zgodnie z przewidywaniami płynął do Londynu. Nasza grupa abordażowa kazała załodze opuścić statek, po czym zatopiliśmy go otwierając kingstony


Do końca rejsu nic interesującego się nie wydarzyło i 12 stycznia nad ranem wróciliśmy do Wilhelmshaven. Dowództwo było zadowolone z naszych wyników


I postanowiono nas użyć tym razem do bardziej bojowego zadania. Mamy podejść na północne podejście i zatopić frachtowce nieprzyjaciela


Wypłynęliśmy 14 stycznia i już dwa dni później na linii Bergen-Wielka Brytania natrafiliśmy na aż trzy cele.


Norweski motorowiec płynący w kierunku Norwegii puściliśmy bez zaczepiania i dopadliśmy w nocy zaciemniony Brytyjski parowiec (SS Empire Arun 5903 BRT). Podeszliśmy na 500 metrów i salwą 2 torped zatopiliśmy


Skierowaliśmy się w pościg za 3 frachtowcem, który rozpoznano jako norweski motorowiec.


Skoro już zdradziliśmy naszą obecność poleciłem wejść na pokład. Niestety, mimo inspekcji, nie znaleziono nic nieprawidłowego i puściliśmy Norwegów wolno.


Następnego wieczora zauważono kolejny frachtowiec pod czerwoną banderą. Podeszliśmy do niego dwukrotnie. Po pierwszym ataku nie osiągnięto sukcesu i nawet nie zostaliśmy zauważeni, po drugim uzyskaliśmy trafienie i zatopienie celu.


Nie mając torped skontaktowaliśmy się z FdU, jednak kazano nam kontynuować patrol, gdyż rozpoznanie ruchu przeciwnika jest naszym zadaniem i zanim zostaniemy zmienieni, ktoś musi się tam udać.


Spędziliśmy w sektorze tydzień podczas którego kilkukrotnie wykrywaliśmy konwoje, ale nie mogliśmy ich atakować


Monotonię patrolu przerywały tylko pojedyncze sytuacje, jak polecenie przekazania jednemu z marynarzy informacji o awansie brata. To na pewno podniosło morale


27 stycznia wróciliśmy do bazy


FdU z jednej strony był zadowolony z zatopień, z drugiej wolałby abyśmy zajęli się innym sektorem, bo te statki mogły przechwycić U-Booty pilnujące brzegów Morza Północnego.


Po tym patrolu U-145 trafił do doku. Podczas remontu zainstalowano na nim min. nowe hydrofony


My w tym czasie udaliśmy się na urlop do Bawarii.


Po powrocie FdU wezwał mnie do siebie. Przedstawiono mnie plan wyjątkowo zuchwałej misji U-145 miał przekraść się płytkim kanałem na kotwicowisko Scapa Flow i zatopić tam cenną jednostkę, aby zmusić Anglików do większej paranoi. W uznaniu moich zasług, to właśnie mnie wyznaczono tą misję


3 dni później nad ranem byliśmy w pobliżu Scapa Flow. Dopłynąłem do płytszych wód i położyłem okręt na dnie.


Podczas dnia tylko raz wynurzono okręt, aby go przewietrzyć, a tak to spędziliśmy cały dzień na dnie.


Wieczorem wynurzyliśmy się z częściowo rozładowanymi akumulatorami.


Naładowaliśmy je i przy zachodzącym słońcu ruszyliśmy do cieśniny, aby móc wypatrzeć zagrożenia. Podczas przejścia otarliśmy się o sieć, ale poza tym wejście udało się bez problemu


W zapadającym zmroku Klaus Oertel wykrył pancernik Royal Oak i to on stał się naszym celem.


Przekradaliśmy się kilka mil do pancernika


Wystrzeliwując o 20:00 trzy torpedy


I poprawiając przeładowaną w pośpiechu czwartą torpedą. To wystarczyło, aby HMS Royal Oak przewrócił się.


Ostatnią torpedę, którą szybko przeładowaliśmy posłaliśmy w stronę stojącego nieopodal lotniskowca, ale ta nie wybuchła...


Rozpoczęliśmy odwrót. Bez torped musieliśmy wyjść idealnie tą samą drogą, którą weszliśmy


Półtorej godziny później byliśmy na zewnątrz i mogliśmy odetchnąć. Misja udała się. Nakazałem wysłać meldunek, że HMS Royal Oak został zatopiony.


Zaraz potem wpadliśmy na patrol przybrzeżny. Na szczęście nie zauważyli nas, a my w zanurzeniu odpłynęliśmy


Kilka dni później, 29 lutego 1940 roku, 6 dni po wypłynięciu z portu, wróciliśmy do bazy.


Witani byliśmy jak bohaterowie. Klaus za wypatrzenie celu i przeprowadzenie ataku został odznaczony Krzyżem Rycerskim, co wiązało się z nadaniem mu także krzyży żelaznych oraz krzyża niemieckiego


To powodowało, że wypadłem przy nim blado, dostając tylko krzyż rycerski... A najgorsze dla mnie było, że mój drugi, który musiał co do metra oznaczać naszą pozycje, aby w ciemności wrócić idealnie tą samą trasą został pominięty w odznaczeniach.


Niemniej miło było słuchać pochwał i czytać o swoich osiągnięciach w gazetach. O spotkaniu z wodzem nie wspominając.


To była najbardziej brawurowa akcja Kriegsmarine i wszyscy z tym się zgadzali.


No, ale nie pora siadać na laurach. FdU dał nam wybór, czy na następny patrol chcę udać się na Południowo-Zachodnie podejście, czy Północne. Uznałem, że muszę przełamać to, jak ostatnio tu ścigałem bez torped konwoje i to zadanie zostało mnie przydzielone.


Ledwo wróciłem z Berlina, okręt był już gotowy do następnego patrolu


Znów gdy przecinałem trasę Bergen-Wielka Brytania usłyszeliśmy kilka frachtowców. Znów uznałem, że lepszy rydz, niż nic i decydując, że mogę tu zużyć najwyżej dwie torpedy, ruszyłem w pościg. Rozpętał się sztorm i zacząłem wątpić, czy uda mnie się dopaść przeciwnika


Szczęśliwie, gdy wyszliśmy z burzy, na horyzoncie dostrzeżono dym


Po krótkim pościgu zbliżyliśmy się do frachtowca, który płynął pod norweską banderą. Ponieważ kierował się do Szkocji uznałem, że trzeba go przeszukać


Kapitan frachtowca był bardzo miły i mój zastępca przez chwilę miał wątpliwości, czy na pewno to łamacz blokad.


Szybko jednak okazało się, że przyjazny ton miał nas zmylić. Dokumenty potwierdzały, że frachtowiec zmierza do Wielkiej Brytanii.


Po ewakuacji załogi, zatopiliśmy SS Oseberg (2704 BRT), oszczędzając torpedy na później


6 marca dotarliśmy do strefy patrolowej, a następnego dnia dostaliśmy informację o cennym konwoju.


O jego cenności świadczyła wysoka aktywność lotnictwa.


Dwukrotnie byliśmy atakowani przez samoloty.


Gdyby nie wywiad, który zlokalizował konwój, moglibyśmy mieć problem z odnalezieniem go po tym jak w nocy mogliśmy rozpocząć pościg.


Szczęśliwie był to mały konwój. Dwa zbiornikowce, frachtowiec i dwa eskortowce. Wystrzeliłem salwę w stronę statków, osiągając 2 trafienia. SS Empire Ocelot został trafiony i zaczął nadawać sygnał SSS identyfikując się


Natomiast drugi zbiornikowiec został trafiony w maszynownię


Wycofaliśmy się pod wodę i dopiero blisko świtu zbliżyliśmy się do zbiornikowca, który wciąż pozostawał w pobliżu


Musiał przewozić benzynę, gdyż po trafieniu zamienił się w kulę ognia. Załoga musiała go zapewne opuścić w pośpiechu obawiając się, że zginą w tej kuli płomieni, gdyż lada moment przeprowadzimy atak. Co się odwlecze, to nie uciecze.


Kontynuowaliśmy pościg za konwojem, aby wystrzelić ostatnią torpedę do zbiornikowca, ale gdy słońce zaczynało wznosić się nad horyzont wciąż byliśmy za konwojem


Który wpływał na obszar płytkich wód. Mógłbym próbować go dogonić opływając Szetlandy, ale wolałem nie ryzykować przy tych patrolach lotniczych. Temu zbiornikowcowi upiekło się


Następnego dnia podczas porannego zanurzenia wykryliśmy statek, który płynął blisko brzegów. Ruszyliśmy w pogoń wykorzystując fakt, że lotnictwo gdzieś zniknęło i koło południa dostrzeżono zbiornikowiec


Początkowo myślałem, że to brytyjski statek, ale potem rozpoznałem banderę jako Portugalską. Ucieszyłem się, że wreszcie będę mógł wykorzystać moją znajomość tego języka, więc nie oszukają mnie, czy płyną do Wielkiej Brytanii, czy do neutralnego portu... Choć na to ostatnie nie wskazywało trzymanie się blisko brzegu


Rozmowy przez lampę nie szły za dobrze. Statek płynął do Bergen, ale marynarze jakby nie rozumieli portugalskiego. Aby go mylić z Niemieckim? Portugalczycy?


Oddaliłem się uznając go za statek pułapkę i wystrzeliłem ostatnią torpedę trafiając w zbiorniki na dziobie


Po trafieniu zbiornikowiec zaczął się palić, a pożar ogarnął całą jednostkę. Załoga opuściła skazany na zatonięcie statek i mogliśmy przepytać rozbitków. Nikt z nich nie był Portugalczykiem, a załogę stanowili sami Brytyjczycy. Okazało się, że był to ST Olynthus, brytyjski zbiornikowiec, a płynęli pod fałszywą banderą. Kapitana i oficerów statki zabrałem na pokład jako jeńców wojennych i rozpocząłem powrót do domu


Przechodząc po trasie Norwegia-Wielka Brytania znów wpadliśmy na brytyjski statek, ale za dnia nie mogliśmy udawać, że jesteśmy groźniejsi, niż w rzeczywistości i musieliśmy im odpuścić. Drugi cel okazał się szybszy i nie byliśmy w stanie go dogonić, a ponieważ kierował się do Norwegii były małe szanse, że wiezie kontrabandę. Skierowałem okręt z powrotem do bazy.

14 marca byliśmy już 150 mil od bazy, gdy dowództwo nakazało nam sprawdzić U-54, który "coś sprawdzał" pod Holandią i zaginął. Miałem dziwne deja vu


Jeszcze większe miałem, gdy odnaleźliśmy U-54. To była kolejna ofiara min. Z okrętu zabrano cenne przedmioty, a otwierając włazy pozwoliliśmy powietrzu uciec i wrak U-54 spoczął na dnie z ciałami poległych marynarzy.


W piątek 15 marca wróciłem nad ranem do bazy.


Był to niezwykle udany patrol, którym przekroczyłem 100 000 BRT zatopionego tonażu handlowego (nie licząc pancernika), wysuwając się na czołowego asa U-Bootwaffe


Jak miło było słuchać pochwał, które na nas spływały... zwłaszcza w porównaniu z tym, co było miesiąc później... ale to inna historia


Na razie byłem wychwalanym asem U-Bootwaffe


I dowództwo brało mnie w udziale w planowaniu operacji


Wydawało się, że wszystko nam będzie się teraz udawać...


I wtedy poznałem dalsze plany. U-145 miał pozostać w Wilhelmshaven do czasu rozpoczęcia operacji ataku na Danię i Norwegię, w którym okręt miał wziąć ważny udział...


... jednocześnie FdU po inwazji planował wykorzystanie U-145 do kilku operacji specjalnych... Jeszcze wówczas nie wiedziałem, że oczekiwania wobec mnie rosły i oczekiwano, że będę wykonywał niewykonalne i zawsze wracał w glorii i chwale...


Tymczasem już wkrótce miałem poznać także gorycz porażki...


Koniec odcinka 4

Dziennik kapitana Ralfa von Finke
[wydanie 2, poprawione]
Odcinek 4: Operacja Weserübung

20 marca 1940
Gdy udałem się do dowództwa po nowy przydział, otrzymałem "nietypowe" rozkazy. Załoga i okręt miały pozostać w Wilhelmshaven, aby wziąć w operacji o kryptonimie Wesserubung, inwazji na Norwegię. My mieliśmy w przededniu tej operacji eskortować wraz z 1 niszczycielem frachtowiec, który po dotarciu do wód Norwegii miał kierować się do Narwiku ze sprzętem dla wojsk, które mają tam wylądować
Powodowało to, że musieliśmy bezczynnie czekać, gdyż dowództwo nie chciało dopuścić do utraty okrętów w przededniu operacji
Wreszcie nadszedł czwarty kwietnia. Konwój wyszedł w morze, a za nim i my.
Najpierw ruszaliśmy wzdłuż pól minowych, a następnie prosto Bergen
W południe przegoniliśmy konwój, aby zacząć co dwugodzinne nasłuchy przed konwojem
Operacja była zaplanowana co do minuty, ale..
...zaczęliśmy trochę rozmijać się z planem, gdy podczas nasłuchu 4 kwietnia o godzinie 16:00 wykryto okręt wojenny na naszej trasie.
45 minut później zauważono dym na horyzoncie, a pogoda zaczęła się pogarszać, jakby budując napięcie do nadciągającej akcji...
Wkrótce cel rozpoznano jako korwetę.
Staram się zająć pozycję do ataku na okręt...
... ale podeszłem za blisko i korweta musiała nas wykryć. Nagle zapalili reflektory i skierowali w naszą stronę. Uciekliśmy na głębinę.
Od 17:20 do 18:00 byliśmy atakowani przez korwetę, która nagle zaczęła oddalać się... w stronę konwoju!
Musieli podczas nasłuchu usłyszeć konwój. Wynurzyliśmy się i spróbowaliśmy po raz kolejny zająć pozycje do ataku...
...ale robiliśmy to za szybko i za głośno. O 19:20 korweta wystrzeliła w naszym kierunku flarę. Pod ogniem chowaliśmy się pod wodę.
Ale tym atakiem na nas korweta wystawiła się niszczycielowi płynącemu w eskorcie.
Spod wody wyraźnie słyszano wymianę ognia nad nami....
Korweta zatonęła o 19:45.
My natomiast mogliśmy się wynurzyć i ruszyć dalej. Od razu też poprawiła się pogoda...
Eskortowaliśmy ich do wieczora 5 kwietnia, gdy dostaliśmy meldunek, że nasza pomoc nie jest już potrzebna.
Do bazy wróciliśmy 7 kwietnia w południe, zaledwie po 4 dniach od wypłynięcia
I tam czekała nas pochwała. Kapitan niszczyciela podsumował nasze wsparcie jako udane, zwłaszcza za wystawienie wroga, aby mogli go bezpiecznie zatopić w ciężkich warunkach pogodowych. Jak się okazało, pochwała była zasłużona... ale wówczas tak nie uważałem
8 kwietnia 1940 opuściliśmy port z drugim frachtowcem. Ten zmierzał do Bergen i miał wpłynąć do portu zaraz po inwazji
Siły inwazyjne były już w drodze, a my szliśmy w drugim rzucie
Ten konwój płynął szybciej i dopiero o poranku 9 kwietnia udało nam się dogonić konwój...
Zbyt późno jednak. Gdy pierwszy raz zanurzyliśmy się, okazało się, że wrogi patrol jest bardzo blisko. Mogliśmy tylko nadać wiadomość do niszczyciela w eskorcie, że wróg atakuje
Najgorsze było, że wróg nie zaatakował, a tylko po rozpoznaniu celu oddalił się, nadając naszą pozycję. Szykowała się ciężka bitwa. Na dodatek na frachtowcu doszło do awarii wskutek jego prędkość konwoju musiała ulec zmniejszeniu. Wszystko zaczynało się sypać
Wieczorem wykryto kolejną jednostkę zmierzającą do konwoju
O 18:55 zauważono zbliżający się niszczyciel
Zająłem pozycję na jego trasie i o 19:25 poleciłem wystrzelić 2 torpedy do niszczyciela, trafiając go idealnie w dziób i rufę.
Żaden okręt tej wielkości nie mógł przetrwać takiego ataku
Byliśmy coraz bliżej celu, ale polowanie na nas jeszcze nie skończyło się.
10 kwietnia podczas zanurzenia wykryliśmy okręt wojenny płynący za konwojem. Natychmiast skierowaliśmy się w tamtą stronę, a i niszczyciel zajął pozycję w osłonie. Doszło do wymiany ognia między nim, a korwetą...
I jeden nieszczęśliwie celny pocisk pogrzebał nasze szanse, trafiając w torpedy niszczyciela.
Pozostawiając frachtowiec na łasce wroga... a my byliśmy zbyt daleko.
Pogoda zaczęła się pogarszać, jakby niebo płakało nad naszą porażką...
A my jedyne, co mogliśmy zrobić, to zabrać rozbitków z naszego niszczyciela
Walki o Norwegię rozpoczęły się teraz już na poważnie.
11 kwietnia wróciliśmy do Wilhelmshaven. Tym razem nie byliśmy zadowoleni z naszego wyniku
Dowództwo wykazało się bardziej wyrozumiałe. W końcu ten konwój był atakowany trzykrotnie i tylko pech spowodował, że nie udało się dotrzeć do celu. Ale na wojnie oprócz umiejętności i strategii też trzeba mieć trochę szczęścia.
Dowództwo jednak nie zamierzało poddawać się po jednej porażce i na kolejną eskortę znów wysłano mnie.
13 kwietnia znów doszło do kontaktu z wrogiem
Znów była to korweta. Aby nie dopuścić ją do konwoju wystrzeliłem w jej stronę salwę torped, doprowadzając do jej zatopienia
Z dwoma torpedami płynęliśmy dalej. 14 kwietnia usłyszałem jakaś dużą grupę bojową na zachód od nas, ale szczęśliwie po długiej nocy utraciliśmy kontakt i nad ranem otrzymałem meldunek, że konwój już bez naszej pomocy dotrze do celu
W nocy z 16 na 17 kwietnia wróciliśmy do bazy.
Aby już wieczorem 17 kwietnia wyruszyć z kolejnym konwojem. Poczułem się trochę jak koń roboczy lub konduktor na pociągu stałej relacji
Tym razem wróg zmienił taktykę. Wieczorem 18 kwietnia usłyszałem zbliżające się okręty wojenne. Dwa.
Teraz do patrolujących korwet dołączono duże niszczyciele. O 21:25 udało mnie się wystrzelić 2 torpedy do niszczyciela, uzyskując jedno trafienie.
Załoga zaczęła opuszczać okręt. Natomiast korweta rozpoczęła polowanie na nas...
Korweta wykryła nas i zaczęła zrzucać na nas bomby głębinowe.
Ich seria była bardzo celna.
Uszkodzona została maszynownia i okręt bezwładnie opadł na pobliskie dno. Załoga ruszyła tamować wycieki...
Zanim korweta wróciła, podnieśliśmy się z dna i zaczęliśmy oddalać się.
Gdy korweta oddaliła się, wystrzeliliśmy 1 torpedę, aby dobić utrzymujący się na wodzie niszczyciel. Korweta wróciła i znów zaczęła węszyć w pobliżu.
I "klasycznie" rozpoczął się pościg do konwoju. Czyżby kolejna korweta chciała szczęśliwym strzałem zatopić niszczyciel?
Tym razem jednak to przewaga ognia po naszej stronie była kluczowa.
Starcie zostało zakończone naszym zwycięstwem... Ja jednak obawiałem się, że Brytyjczycy szykują na nas większe siły.
Znów gdy zbliżaliśmy się do Bergen słyszałem jakieś znaczne siły na zachodzie. Szczęśliwie nie zapuszczali się blisko lądu i udało nam się dotrzeć bezpiecznie do celu
W nocy z 22 na 23 kwietnia wróciliśmy do bazy. Dowództwo odznaczyło za to starcie jednego z moich inżynierów krzyżem żelaznym za kluczową rolę w przetrwaniu ataku korwety podczas jej ataku
Dla mnie przypadło tylko mniejsze odznaczenie.
I choć misja okazała się sukcesem, dowództwo uznało, że jednak mój okręt bardziej przyda się zwalczając konwoje nieprzyjaciela
Chcieli mnie wysłać na Atlantyk, ale uprosiłem, aby wysłać mnie na Morze Północne, gdzie mogłem wesprzeć inwazję, zwalczając ruch brytyjski do Norwegii
23 kwietnia ruszyliśmy na kolejny patrol
24 kwietnia dotarliśmy do strefy patrolowej
I już zaraz po zanurzeniu wykryliśmy dwa kierujące się na północ konwoje. Ruszyliśmy w stronę bliższego.
Po podejściu do konwoju, wystrzeliłem 1 torpedę, która nie trafiła w cel, w który strzelałem. Gdy po naniesieniu poprawek wystrzeliłem dwie kolejne, torpeda trafiła w jakiś nieznany statek w konwoju
Chwilę potem torpedy trafiły w duży frachtowiec, który brałem na cel.
I wtedy szczęście okazało się mnie sprzyjać. Konwój zmienił kurs... wystawiając się burtami do mnie. Mechanicy co prędzej załadowali torpedy. O 1:25 wystrzeliłem jedną do frachtowca 3000 BRT
A potem drugą do większego
To był wręcz podręcznikowy atak... Bardzo żałowałem, że do drugiego celu posłałem dwie torpedy, bo piąty frachtowiec również mnie się wystawił.
Eskorta jednak zrozumiała swój błąd i eskorta ruszyła w naszą stronę. O 1:30 zanurzyliśmy się w głębinę. O ile 25 metrów to głębina. O 1:40 i 2:00 rzucano bomby blisko nas, ale nie powodując większych zniszczeń
My tymczasem staraliśmy się skierować ku głębszym wodom i bazie. Wreszcie o 3:00 eskorta odpłynęła, a my mogliśmy ruszyć do pobliskiej bazy.
Bez przeszkód dotarliśmy do bazy następnego dnia. To był najkrótszy patrol bojowy, w którym jednak zatopiłem frachtowce o tonażu około 19 000 BRT
Gdy 27 kwietnia udałem się do dowództwa, nie szczędzono mnie pochwał
Gdyby każdy patrol był tak udany, to Wielka Brytania już musiałaby się poddać.
A ponieważ nie zmienia się zwycięskiego składu, dowództwo przychyliło się do mojej prośby, aby znów ruszyć do tego samego sektora.
Wyruszyliśmy 28 kwietnia i znów zaraz po dotarciu usłyszeliśmy wielki konwój kierujący się ku Norwegii. Po kilku godzinach pościgu udało się nam go dostrzec, a jak się okazało inny U-Boot również szykował się do ataku na konwój
O 13:00 jedna z korwet zaczęła zbliżać się w naszą stronę. Oddaliliśmy się, a i ona po chwili zawróciła...
Trzy godziny później zanurzyliśmy się przed konwojem, wchodząc w lukę między eskortowcami
Wystrzeliłem salwę 3 torped w nakładające się cele...
Trafiając 1 frachtowiec o tonażu około 2800 BRT
Niestety, konwój zaczął zygzakować i za dnia łatwo dostrzegli torpedy. Mimo moich prób, salwa 2 torped do dużego parowca okazała się niecelna.
Musieliśmy oddalić się.
I wówczas zaczęliśmy słyszeć eksplozje bomb głębinowych w pewnej odległości od nas. Nie wiedzieliśmy, że U-101 właśnie kończył swój żywot płacąc za nasz niewielki sukces.
O zachodzie słońca wynurzyliśmy się. BdU nie pozwoliło nam jednak na powrót do bazy, gdyż potrzebowało zwiadu dla okrętów bliżej Norwegii
Przez 5 dni patrolowaliśmy sektor starając się wykryć wroga. Liczyłem na to, że może natrafię na samotny okręt, który zmuszę do zatrzymania, ale jedyne na co wpadaliśmy to patrole. 2 maja natrafiliśmy na konwój, ale ten kierował się Londynu i gdy o tym zorientowaliśmy się było za późno (a na dodatek meldunek o tym nikogo nie interesował). Wreszcie o poranku 4 maja natrafiliśmy na konwój. I to był jedyny pozytywny efekt naszego zwiadu
I z wielką radością odetchnąłem, gdy po ostatnim nasłuchu w południe 5 maja, pozwolono nam wrócić do bazy
7 maja byliśmy około Helgolandu, gdy odebrałem wiadomość, która miała podnieść morale załogi. Z radością przekazałem wiadomość jednemu z marynarzy, choć serce mnie się krajało, gdy on myślał o powrocie do rodziny, a my mieliśmy tyle do wykonania w toczącej się kampanii.
O brzasku wróciliśmy do bazy
I dopiero wtedy dowiedziałem się, że U-101 też atakował konwój i nie zameldował się od tamtej pory. W odróżnieniu od poprzedniego patrolu, ten okazał się niepowodzeniem
I zapewne dlatego, wycofano mnie z walk z konwojami do Norwegii, zostawiając to większym okrętom. Ja znów miałem eskortować konwój do Bergen
Spodziewałem się ciężkich walk. Wyruszyliśmy w morze 8 maja i im byliśmy bliżej Norwegii, tym bardziej spodziewałem się, że zaraz spadnie na nas eskadra niszczycieli...
Nic takiego jednak się nie działo. Może to dlatego, że uwagę Anglii i Francji przykuło nasze uderzenie na Niderlandy?
Nasz rejs tymczasem przebiegł bez żadnego kontaktu z wrogiem. Konwój dotarł bezpiecznie do Bergen
A potem 12 maja my wróciliśmy do bazy
Operacja Weserübung powoli dobiegała do końca, a mój wkład w jej przebieg był doceniony i uznany za znaczący
Ale nie osiągnąłbym tego bez mojej załogi. Moi inżynierowie dużo sił włożyli w zimie 1939 w kwestie zapalników i teraz to procentowało. Strach pomyśleć co by było, jakby teraz torpedy miały zawodzić...
Wojna nie kończyła się jednak. Już 14 maja wypłynąłem w jeden z bardziej pamiętnych patroli...

Koniec odcinka 4

Dziennik kapitana Ralfa von Finke
[wydanie 2, poprawione]
Odcinek 5: Liście, koniczyny i miny

14 maja 1940
Kolejny patrol zapowiadał się na "zwykłą, wojenną robotę". Nic specjalnego.
Patrol Morza Północnego
W przeciągu 24 godzin dotarliśmy do sektora i gdy tylko zbliżyliśmy się do przecięcia szlaków z Holandii, uzyskaliśmy kontakt z konwojem
Już 6 godzin później weszliśmy w kontakt z konwojem i zaczęliśmy go wyprzedzać.
Nie chcąc tracić kontaktu, płynęliśmy jednak zbyt blisko...
... i zostaliśmy zauważeni. Niszczyciel wroga otworzył w naszym kierunku ogień...
Ustawiłem okręt rufą do nieprzyjaciela, aby dym z rur wydechowych ukrył nas i na pełnej prędkości oddalałem się od wroga.
I okazało się to strzałem w dziesiątkę. Anglicy uznali, że się zapewne zanurzyłem i udało nam się oddalić...
... A jednocześnie powstała luka w obronie...
Zanurzyliśmy się przed konwojem i udało nam się podejść do niemałego celu... Krążownika HMS London
O 18:40 wystrzeliliśmy pełną salwę torped, uzyskując trzy trafienia. Było to wystarczające, aby krążownik zatonął niedługo później.
Po przeładowaniu dwóch torped wystrzeliliśmy je w kierunku konwoju, ale w oczekiwanym czasie nie uzyskano trafienia
Choć chciałbym wrócić i z zatopionym frachtowcem i krążownikiem, byłem zadowolony z wyniku...
... gdy od strony konwoju, z kierunku w którym wystrzelone zostały torpedy, usłyszano eksplozję.
My zanurzaliśmy się głębiej, podczas gdy słyszano wyraźnie odgłos tonącej jednostki. Najwyraźniej nasza torpeda trafiła w inny statek w konwoju. Mam nadzieję, że tak samo wielki jak ten, w który celowałem
Jeszcze liczyłem, że druga też w coś trafi...
Ale trafienie nie następowało...
My mieliśmy jednak inne kłopoty. Jeden z eskortowców wpadł na nasz ślad...
I o 19:00 zaczął zrzucać bomby. Te upadały blisko, ale nie były celne. I dość szybko eskortowiec odpłynął...
Gdy zapadł zmrok, wynurzyliśmy okręt... i po niecałych 48 godzinach patrolu, zawróciliśmy do bazy.
I wróciliśmy do niej szybciej, niż wtedy, gdy nasza eskorta konwoju zakończyła się niepowodzeniem.
Patrol trwał tylko 60 godzin, a dzięki niemu zostałem odznaczony Liśćmi Dębu do Krzyża Rycerskiego. To było wspaniałe uczucie.
W końcu patrol był udany.
Kolejny patrol znów należał do specjalnych. Miałem dostarczyć kolejnego agenta do brzegów Irlandii
20 maja 1940 roku, agent Otto Bruckmaier, iście Irlandzkiej postury, zameldował się na pokładzie.
24 maja U-145 dotarł bezpiecznie na Ocean Atlantycki, przebijając się przez angielską blokadę...
I wszystko szło dobrze, aż do 26 maja.
O poranku wachta zauważyła samolot, który leciał prosto na nas.
Nakazałem zanurzenie okrętu licząc, że to może przypadek i nas nie zauważyli...
... ale myliłem się. Wrogi samolot dostrzegł nas...
...i gdyby tylko był celniejszy, moglibyśmy już nie żyć.
Podczas zanurzenia stało się jednak coś, co dało nam nadzieję na zamaskowanie naszego prawdziwego celu. Usłyszeliśmy statek handlowy. Upolowanie go mogłoby spowodować, ze Anglicy uznaliby, że po prostu tutaj poluje U-Boot, a nie że wykonuje jakąś misję...
Niestety, frachtowiec oddalał się, za to wykryliśmy zbliżający się konwój... Samolot pewnie stanowił jego eskortę!
Wykorzystując przelotne opady, udało nam się zakraść do konwoju i nawet storpedować jeden z frachtowców...
Gdy nagle z zaskoczeniu rzucił się na nas eskortowiec
Przepłynął tuż nad nami i zrzucił bomby głębinowe.
Okrętem rzucało we wszystkie strony, pojawiły się uszkodzenia, a na dodatek mieliśmy rannych. W tej chwili zacząłem wątpić, czy decyzja o ataku była słuszna.
Konwój kierował się do Wielkiej Brytanii i pewnie miał wzmocnioną eskortę. Kilka okrętów ruszyło do polowania na nas...
Przez kilka godzin byliśmy ścigani.
Eskortowce obrzucały nas bombami głębinowymi...
Aż wreszcie odpłynęły. Może skończył się im zapas bomb? Niemniej nie zamierzałem ryzykować kolejnego starcia z nimi, zwłaszcza, że zbliżał się wieczór, a musiałem wykorzystać zmrok do zadania.
O 17:00 wynurzyliśmy okręt i po naprawieniu uszkodzeń, które okazały się na szczęście powierzchowne, ruszyliśmy w stronę wyznaczonego miejsca o północy wpływając do wyznaczonej zatoki.
Kilkukrotnie musieliśmy się zanurzać, aby uniknąć patroli Irlandzkich...
Aż osiągnęliśmy wybrzeże o 1:20, gdzie zostaliśmy agenta
Ponownie problem z Irlandczykami mieliśmy o 3:15. Na tle brzasku dostrzegliśmy okręt, który płynął za nami.
Był to kolejny okręt patrolowy Irlandii, więc zanurzyliśmy się i czekaliśmy. Kuter przepłynął nad nami i skierował się w stronę z której słyszeliśmy coś na kształt konwoju. Możliwe, że to tylko była eskorta wypływająca po niego?
Świtało, gdy oddaliśmy się od brzegów Irlandii. Nawet jak to były brytyjskie statki, atak tak blisko brzegu mógłby narazić naszego agenta.
Po oddaleniu się od brzegów nadaliśmy meldunek i wkrótce otrzymaliśmy nowe zadanie. Mamy udać się do kwadratów AN18-AN54 i tam prowadzić zwalczanie żeglugi. Nie był to zachwycający pomysł, gdyż na dotarcie tutaj zużyliśmy prawie połowę paliwa. Niemniej i tak przez sektor mieliśmy przepływać w drodze powrotnej.
30 maja dotarliśmy do sektora patrolowego, oszczędzając możliwie jak najwięcej paliwa, aby móc wrócić do domu.
Dopiero 2 czerwca, dzięki wsparciu U-52, który w kwadracie AN451 zauważył płynący na południe przybrzeżny konwój, udało się zbliżyć do wroga. Po całym dniu, około 20:00 dostrzegliśmy statki, które płynęły blisko brzegu.
Śledząc je przez kilka godzin ich prędkość oszacowano na 7-8 węzłów i o 21:27 wystrzelono 2 torpedy do dużego frachtowca i zbiornikowca z około 1,5km.
Udało się trafić oba statki, które zaczęły się palić.
O 21:30 wystrzelono z 500 metrów torpedę do drugiego frachtowca, który również zatonął, a także ostatnią do trzeciego z frachtowców, ale ta okazała się niecelna.
Czym prędzej oddaliliśmy się od obszaru ataku i skierowaliśmy się do Wilhelmshaven, który osiągnęliśmy 5 czerwca wieczorem, kończąc ten długi patrol
Podczas tego patrolu po raz pierwszy zaatakowałem konwój Atlantycki i potwierdzają się słowa innych kapitanów. Tam pilnują się mocniej.
Podczas patrolu pokonaliśmy 3600 mil, co było moim najdłuższym patrolem na tej wojnie, a jednocześnie udało się zatopić aż 4 statki wroga o tonażu około 25 000 BRT.
Załoga z urlopem musi poczekać. Obecnie wojna wchodzi w kluczową fazę, a mnie rozkazano położyć kolejny raz miny pod Cardiff.
Opuściliśmy bazę 9 czerwca 1940 i poprzez Kanał La Manche skierowałem się do celu.
I dopiero 13 czerwca w godzinach wieczornych mogli nas dostrzec, gdy zauważyliśmy samolot. Poleciłem zanurzyć okręt, ale chyba nas nie dostrzegli i odlecieli.
14 czerwca zbliżyłem się do Cardiff, rozpoczynając zbliżanie. Ze względu na krótki dzień, zacząłem zbliżać się do portu bezczelnie, jeszcze za dnia.
Był to błąd, gdyż o 19:50 zauważyliśmy w pobliżu samolot i chyba on też nas zauważył...
... i ściągnął w pobliże eskortowce, ale nie udało im się nas odnaleźć, zapewne ze względu na płytkość wód.
Może uznali, że meldunek był błędny i oddalili się i około 22:00 zbliżyłem się do portu.
Żałując, że nie mam torped, gdyż tyle statków było na redzie portu, że atak mógłby być opłacalny.
Ale jedyne co mogłem to postawić miny...
... i uciekać na głębokie wody.
Ale gdy wychodząc z portu natrafiłem na samotny frachtowiec płynący do niego...
... nie mogłem się powstrzymać i jedyną torpedą posłałem statek na dno
Zaraz potem na zachodzie pojawiły się flary. Czym prędzej zacząłem oddalać się od tego miejsca.
A przed nami był jeszcze kawał drogi do głębszych wód...
Szczęście sprzyja lepszym i udało nam się wydostać, ale gdy tylko wstało słońce i podniosły się mgły, dostrzegliśmy zarysy niszczycieli...
Ponieważ płynęły powoli, ominęliśmy je i kierowałem się w kierunku Kanału La Manche. O 9:30 dostrzegliśmy kolejny patrol...
A drugi wciąż był w pobliżu... Zaczęła się chyba na nas obława...
... którą potwierdził o 11:25, zbliżający się samolot...
..., który wyskoczył tak nagle, że nawet nie było szans zanurzyć się. Bomby przeleciały tuż nad naszym okrętem...
O ile ten atak szczęśliwie przetrwaliśmy, to samolot ściągnął nam na kart niszczyciele. Oj, jak wtedy żałowałem tego ataku na samotny frachtowiec.
Przez kilka godzin poszukiwali nas, nawet niecelnie rzucili kilka bomb...
... ale potem oddalili się... Czyżby uznali, że pilot się pomylił?
Wynurzyliśmy się i kontynuowaliśmy oddalanie się..
... ale to nie był koniec obławy. Wieczorem znów samolot znalazł się blisko nas...
... ale tym razem nie zaatakowali nas. Niecałą godziinę później, gdy wynurzyliśmy dostrzegliśmy dym na horyzoncie. Najwyraźniej patrol wciąż trzymał się blisko nas, próbując nas znaleźć.
O 20:00 znów zanurzyliśmy się, gdy dostrzeżono kolejny samolot, ale i teraz udało nam się uciec.
Wreszcie wykorzystałem zapadający zmrok, aby oddalić się od prześladowców... Ale ci wciąż byli blisko, a mnie czekała przeprawa przez cały kanał.
O ile 16 czerwca udało nam się uniknąć kontaktu z wrogiem, tak 17 już rano zauważyliśmy płynący równolegle do naszego kursu niszczyciel, któremu ostrożnie zeszliśmy z drogi.
Jeszcze kilkukrotnie unikaliśmy wroga, ale wreszcie wyszliśmy na morze północne i 19 czerwca około 14:00 wróciliśmy do bazy Ciekawe, co będzie jak kiedyś dyscyplina spadnie do zera?


Mocno się naraziłem podczas tego patrolu, ale było warto. Jak powiedziano w dowództwie "to była brawurowa operacja, ale się udało".
To był nie tylko mój sukces, ale też całej załogi. Moi oficerowie to najlepsi specjaliści, jakich mógłbym chcieć..
Załoga była już trochę wymęczona ciągłymi patrolami, ale wyglądało na to, że wojna powoli dobiega do końca, a i Abwehra miała dla nas kilka zadań... Choć sam chciałbym już udać się na urlop, zgodziłem się... A potem żałowałem, gdy dowiedziałem się, czego ode mnie będą oczekiwać.


Koniec odcinka 5

Dziennik kapitana Ralfa von Finke
[wydanie 2, poprawione]
Odcinek 6: Na dalekiej północy

22 czerwca 1940
U-145 został wyznaczony do specjalnego zadania w którym moja zdolność operowania na płytkich wodach miała być bardzo przydatna. U-145 miał udać się na Wyspę Niedźwiedzią, aby tam rozstawić stację pogodową.
Wyruszaliśmy o poranku w długi rejs...
...planując rejs na podobnym dystansie, co wyprawa do Irlandii.
Ale tym razem nie osiągnęliśmy najdalszego rejsu wojennego na zachód, jak wtedy. Teraz wyznaczaliśmy granice na północy.
Wojna tymczasem zmierzała do końca. Nasze wojska zajęły już prawie całą Francję...
...która kilka dni później skapitulowała.
Brytyjczycy byli w potrzasku. Włosi atakowali ich kolonie w Egipcie...
... jak i Afryce Wschodniej. Koniec wojny się zbliżał..
... a my w tym czasie tylko się od niej oddaliśmy.
O "poranku" zbliżyliśmy się do Wyspy Niedźwiedziej... Na pokładzie humory dopisywały. Żartowano, że do zachodu słońca zdążymy zrobić wszystko... Tak... Do zachodu słońca, który nastąpi na Jesieni.
Mroźny wiatr dmuchał nam w twarze, gdy zbliżyliśmy się do tego opustoszałego lądu...
Wraz z Joachimem i Hubertem oraz 7 marynarzami wyruszyłem na ląd, pierwszy raz będąc tak daleko na północy.
Po lądowaniu i rozładunku sprzętu, ruszyliśmy w głąb wyspy...
... znajdując idealne miejsce dla stacji pogodowej.
Na wszelki wypadek rozstawiłem straże i przystąpiliśmy do pracy...
Na okręcie pozostawał trzeci. I to on około 8:00 dostrzegł niebezpieczeństwo. W pobliżu wyspy pojawiły się okręty...
I na pewno nie były nasze.
Okręt był w pułapce. Załoga była poddenerwowana, gdyż zobaczenie naszego okrętu mogłoby zakończyć się tragicznie dla całej załogi. Szczęśliwie, wróg nie zauważył małego, stojącego blisko brzegu statku i oddalił się, gdy my skończyliśmy prace nad stacją.
Gdy wszyscy wróciliśmy na okręt, dowiedzieliśmy się, jak blisko było niebezpieczeństwo. Szczęśliwie wszystko się udało, a stacja zaczęła nadawać regularne sygnały.
Ruszyliśmy w drogę do domu. Załoga już nie mogła doczekać się urlopu, a ja popełniłem jeden błąd. Zapisałem w dzienniku, że pomimo pokonania 1800 mil, zużyliśmy tylko 40% paliwa...
... dlaczego był to błąd? Piszę to już w sierpniu, ale może po kolei. Siódmego lipca, gdy wróciliśmy do bazy, załoga już miała dość pływania i nie mogłem ich winić. Przeciągałem ten urlop i przepustki wystarczająco długo, "bo jeszcze Norwegia, bo jeszcze Francja".
Tamtego dnia dotarliśmy do portu i mieliśmy nie opuszczać portu przez dłuższy czas.
Dowództwo było zachwycone naszą postawą oraz skutecznie wykonanym zadaniem... Od kiedy Wyspa Niedźwiedzia jak w Ameryce?


...jak i obecną sytuacją. Z Upadkiem Francji nasze możliwości zwalczania żeglugi Atlantyckiej wzrastały, dzięki możliwości wykorzystania nowych baz.
Anglia została otoczona i jej upadek był kwestią czasu...
I to teraz na nas, na U-Bootwaffe spoczywał obowiązek zaduszenia naszego wroga.
Byłem zadowolony. Odpoczniemy, nabierzemy sił i zabierzemy U-145 do Francji, aby stamtąd zwalczać żeglugę nieprzyjaciela... Udaliśmy się na zasłużony urlop. Trzy tygodnie poza wojną... Życie jest piękne.

Tymczasem gdy ja odpoczywałem jakiś oficer Abwehry zobaczył wpis o zużyciu paliwa i zapytał, czy ten mały okręt jest w stanie dotrzeć do celu odległego o 4000 kilometrów. I wówczas zaproponował mojemu dowódcy, żeby nie wysyłać "na tą misję" oceanicznego okrętu, a mój okręt...
Gdy wróciłem z urlopu poinformowano mnie o misji. Luftwaffe na wyspie Hopen sfotografowało zabudowania. Najwyraźniej Anglicy też postawili własną stację. I potrzebowano okrętu, który zniszczy tą stację.
Upadek Anglii był bliski i tak bardzo chciałem dołączyć do walki, ale mój dowódca obiecał, że jak zgodzę się i wykonamy powierzone zadanie, otrzymam nowy okręt. U-Boota typu VIIB... na którym zainstalowany ma być Holenderski wynalazek, Chrapy... system rur pozwalający pływać na silnikach diesla na głębokości peryskopowej...
Ale rejs przeciwko Anglikom był bardziej chwalebny...
Jest 6 sierpnia 1940 roku. Odkąd 31 lipca opuściliśmy Wilhelmshaven kierujemy się coraz dalej na północ. Nawet dowództwo nie jest pewne, czy na pewno to był dobry pomysł. Zapytali nas o stan paliwa. Chwilowo wygląda to dobrze. Pokonaliśmy ponad 1300 mil, zużywając około czwartej części paliwa. Powinno nam go wystarczy do wyspy Hopen i z powrotem
Gdy dzień z 19 kwietnia na 23 sierpnia powoli zbliżał się do końca, dotarliśmy w pobliże wyspy, na której mieliśmy odnaleźć wrogą instalację. Pokonaliśmy ponad 2000 mil, a udało nam się zużyć mniej, niż połowę paliwa... Choć nie będę ukrywał, że wymagało to najekonomiczniejszego używania silników w karierze okrętu.
Była północ. Słońce świeciło nisko na niebie na północy, gdy 10 sierpnia, jeden z marynarzy dostrzegł na wyspie jakiś obiekt, wyglądający jak wzniesiony ludzką ręką.
Joachim obsadził działko i oddał kilka serii w stronę budynków... I wtedy zobaczyliśmy ruch. Ktoś opuścił chatkę...
... i co bardziej zaskakujące, zaczął do nas machać... Prędzej spodziewałbym się, że ten ktoś ucieknie w głąb wyspy... Zaintrygowało to mnie...
Kto mógł mieszkać tak daleko? Trzeba było wysłać tam grupę abordażową.
Rejs jednak wiązał się z ryzykiem. To mogła być pułapka. Jako kapitan musiałem dać przykład. Osobiście poprowadziłem ekspedycję.
Wkrótce wylądowaliśmy na lądzie i ostrożnie, pod bronią, dotarliśmy do nieznajomego, który wciąż wydawał się rozradowany, ze nas widzi.
Był to Rosjanin. Wyglądał jak rozbitek i coś mówił "dekabrist"... i coś wskazywał na północy... Czyżby chciał nam wskazać tą stację? Zabraliśmy go na pokład (a nawet on sam się do tego garnął)...
...po czym ruszyliśmy na północ, a on cały czas coś wskazywał i próbował nam przekazać. Przytakiwaliśmy, że mniej więcej rozumiemy co mówił, ale to wciąż była zagadka.
Kilka mil dalej na północy zauważyliśmy inną chatę, a nasz "dekabrysta" wskazywał na nią wyraźnie rozradowany. Poleciłem też oddać kilka ostrzegawczych strzałów... I tym razem naprzeciw wyszedł nie jeden człowiek, a trzech machających do nas...
Znów musieliśmy spuścić na wodę pontony, a nasz "dekabrysta" zabrał się nami.
Trójka ucieszyła się na nasz widok, a jeszcze bardziej rozradował ich widok naszego "dekabrysta". Oni też wspominali wielokrotnie tą nazwę i wyglądali bardziej jak rozbitkowie, niż metrolodzy... I bardzo garnęli się, aby udać się na nasz okręt. Nie mogliśmy im odmówić.
I tak osiągnęliśmy najdalej wysunięty na północ i wschód punkt podczas obecnego etapu wojny... Choć z drugiej strony, co mielibyśmy robić dalej na północ i wschód? Łowić foki? Zabrawszy rozbitków, skierowaliśmy się w drogę powrotną. W Niemczech na pewno znajdziemy tłumacza i dowiemy, co za historia kryje się za tymi "Dekabrystami".
Do 16 sierpnia nie działo się nic niezwykłego, ale tego dnia zameldowano mnie niepokojące wiadomości.
Marynarz Ralf Fenzel ma gruźlicę. To co wcześniej uznano za przeziębienie się podczas wyjścia na wyspę Hopen, objawiło się groźniejszą chorobą. Na szczęście wracaliśmy już do domu.
Poleciłem pilnując paliwa, zwiększać szybkość, aby jak najszybciej dotrzeć do bazy i tuż po północy 19 sierpnia wróciliśmy do Wilhelmshaven. Niecierpliwiło mnie poznanie prawdy o "Dekabrystach". Czy to jacyś dawni "Biali" ukrywający się przed komunistami?
Prawda okazała się bardziej błaha. To byli po prostu rozbitkowie z rosyjskiego statku SS Dekabryst. Dotarli oni do wyspy i wyglądali na nas jak Robinson Crusoe.
I tak wielka wojenna wyprawa, aby zniszczyć wrogą instalację na odległej wyspie, okazała się akcją ratunkową.
Jakby nie było wojny, kto wie, czy ktoś by zajrzał na tą wyspę. Wojna jest przewrotna. Czasami zabija ludzi, a czasami to ona ich ratuje...
Co było dalej? Ano, Ralf Fenzel został zabrany na rekonwalescencję...
... a ja stanąłem przed pytaniem. Czy mimo braku zniszczenia stacji metrologicznego dostanę ten nowy okręt?
Odpowiedź była twierdząca. Wykonałem powierzone mnie zadanie, a to nie moja wina, że okazało się, że wysyłano mnie z nieprawidłowymi danymi. Wraz z większością załogi zostałem przeniesiony na U-102, eksperymentalny okręt wyposażony w Chrapy.

I tak, najdłuższym patrolem wojennym jaki przepłynęła jakakolwiek "Kaczka" (4243 mile), kończy się pierwszy rok wojny. W pierwszą rocznicę wojny, mam wyruszyć do Francji na pokładzie nowego okrętu, abyśmy w drugą rocznicę, mogli już świętować Zwycięstwo!



Koniec odcinka 6 oraz koniec pierwszej księgi "Von Finke i Kaczuszki"


Ciąg dalszy w księdze drugiej "Von Finke i Chrapiący U-Boot"