R3 - ppor. Tomasz "Kocur" Kazański - Pod Lublinem

[PL_Cmd_Jacek]

dorwiemy ich, akurat my będziemy mogli ich dorwać ...

Zbieramy się. Jedziemy dalej.

[PL_CMDR Blue R]

Tomasz obrócił się zostawiając za sobą scenę grozy, wracając do samochodu, gdy skończono wypychać go z pobocza.
Gdy odjeżdżali minęli tą kobietę i Tomasz raz jeszcze na nią spojrzał. Ile by teraz Kocur dał, aby mieć tu samolot... Poruszali się tak wolno, że Tomasz miał wrażenie, że nigdy nie stracą ich z oczu, podobnie jak zniszczonego wraku samochodu w którym chyba znajdowały się jeszcze ciała.
Nie minęła godzina, gdy Tomasz usłyszał głos kierowcy, który krzyczał do kogoś:
-DOKĄD IDZIECIE?! NIE PUSZCZAJĄ?
I usłyszał odpowiedź:
-Zbombardowali most! Nie ma przejścia!

[PL_Cmd_Jacek]

Zbombardowali ! Ale czy zniszczyli ? Mimo wszystko jedziemy sprawdzić. Mamy swoje rozkazy.

[PL_CMDR Blue R]

Dotarcie w pobliże rzeki zajęło im długą godzinę. Zbliżała się 12:00, gdy dojechali do kontroli wojskowej. Żołnierz zawracał wszystkich, ale Tomasz dostrzegł, że z drugiej strony maszerowali żołnierze. Na dodatek inna ciężarówka, co jechała przed nimi została przepuszczona. Wreszcie nadeszła ich kolej, żołnierz poprosił o rozkazy, sprawdził dokumenty i dał znać:
-Jedźcie!
Most ku uldze wszystkich, którzy wątpili był cały. Minęli stanowisko działka Bofors celujące w niebo i przejechali na drugi brzeg Wisły, gdzie powitała ich szosa pozbawiona uchodźców.
Kierowca zwolnił i krzyknął do tyłu:
-Teraz będzie już z górki. Zatrzymamy się na moment w Annapolu kupić coś do jedzenia, poruczniku?

[PL_Cmd_Jacek]

Możemy. Jeśli coś będzie do kupienia. Jeśli nic to jedziemy dalej, bo w bazie na pewno będą zapasy.

[PL_CMDR Blue R]

[bazie? Wy na lotnisko jedziecie, nie do bazy lotniczej]

============================

16:00
Niewielka ilość chleba to wszystko co udało im się nabyć, ale lepsze to niż nic. Droga do Lublina zajęła im dwa razy więcej czasu, niż powinna, choć tutaj droga była bardziej pusta, niż po drugiej stronie Wisły. Tu też jednak nie było spokoju. Dwukrotnie ratowali się ucieczką, gdy niemieckie samoloty przelatywały nad drogą, raz nawet próbując ich ostrzelać. Kryli się w rowach, za drzewami, omijali leje po wybuchach bomb, zniszczone pojazdy. Najgorszy jednak był zarwany most z ciągle dymiącym śladem po bombie. Potok był niewielki, można było go pokonać skokiem z prawej na lewą... Ale zniszczenie mostku powodowało, że przeprawa na drugą stronę samochodem byłaby niemożliwa bez pomocy miejscowej ludności, która obok postawiła przepraw, wyrównując teren i zasypując nierówności. I znów jechali dalej mijając płonące gospodarstwa, zbombardowane miasteczka...

Wreszcie dojechali do szosy Puławy-Lublin, która była zatłoczona wędrującym w dwie strony tłumem uciekinierów pomieszanych z kolumnami żołnierzy. Ku zaskoczeniu Tomasza kierowca skręcił jednak nie w stronę Puław, a w stronę Lublina i natychmiast zameldował:
-Poruczniku, musimy dostać benzyny, bo daleko nie zajedziemy. W Lublinie będzie szansa.
To przypomniało Tomaszowi stację benzynową, którą widzieli w Annapolu i napis "Brak benzyny", który wisiał na pustym obiekcie.

[PL_Cmd_Jacek]

Dobrze, zatem do Lublina - zatankujemy na tyle by dojechać na miejsce.

[PL_CMDR Blue R]

Zdobycie paliwa okazało się odrobinę problematyczne. Żołnierz odpowiedzialny za skład powiedział:
-Panie poruczniku, ja rozumiem, ale to nie tutaj. My mamy paliwo dla wojsk lądowych. Lotników przyjmą pod zakładami lotniczymi - wskazał głębiej w Lublin, a Tomasz wiedział, co wskazuje. Lubelska Wytwórnia Samolotów znajdująca się po drugiej stronie Lublina

[PL_Cmd_Jacek]

Przecież nie mówię o cysternie, a o kilkudziesięciu litrach by można było dojechać do jednostki.

[PL_CMDR Blue R]

-Panie poruczniku, ja rozumiem, ale już wydaliśmy paliwo lotnikom - powiedział żołnierz - Nie wiem kiedy otrzymamy uzupełnienia i jak braknie paliwa, to mnie będą ścigać za te kanistry, nie pana. Do zakładów nie jest daleko i na pewno dadzą wam paliwo. Jakby nie dali, to proszę wrócić, to coś możemy spróbować, ale wówczas będę potrzebować potwierdzenia, że lotnicy nie chcieli dać wam paliwa, mam nadzieję, że pan rozumie, panie poruczniku.

[PL_Cmd_Jacek]

Dobra jedziemy. Szkoda czasu. Zobaczymy.

[PL_CMDR Blue R]

Ruszyli w stronę fabryki. Tomasz i pozostali piloci rozglądali się po mieście, które nie raz odwiedzali, ale nie przypominało ono tego przedwojennego miasta. W niektórych domach powybijane były szyby, gdzieniegzie omijali leje po bombach, czy zepchnięte na pobocze wraki samochodów. Im byli bliżej zakładów, tym wyglądało to coraz gorzej, wskazując, co było celem ataku.

Gdy zbliżyli się do fabryki, obraz zniszczeń był większy, ale i większy był też zakres napraw. Wyraźnie ktoś starał się naprawić szkody w terenie. Zgodnie ze wskazówkami podjechali pod magazyn, a gdy Tomasz wysiadł kierowca wskazał na stojący niedaleko samochód:
-Poruczniku, to nie jest auto majora Popiela?
Tomasz spojrzał w tamtą stronę i dostrzegł samochód, który stał obok ciężarówki, którą wielokrotnie Tomasz widział w Rakowicach.
-Pan porucznik! - nagle usłyszał radosny krzyk i dostrzegł sierżanta Balczewskiego, głównego rusznikarza z Krakowskiego pułku lotniczego - Miło znów pana zobaczyć! Ale pański samolot jeszcze nie jest gotowy - wskazał kciukiem na zakłady lotnicze.

[PL_Cmd_Jacek]

Witam, witam !!!

Jednak nie po samolot przyjechałem, jeno po paliwo by dostać się na docelowe lotnisko.

[PL_CMDR Blue R]

-Paliwo się znajdzie - powiedział sierżant - Szkoda, że nie wiedzieliśmy, że przyjedziecie. "Święty" był tu kilka godzin temu i próbował złapać transport powrotny. Tak to by poczekał na was. Zaraz każę przynieść benzynę - powiedział. Tymczasem uwagę Tomasza przykuła grupa ciężarówek, która opuszczała teren Zakładów. Wyglądały na mocno obciążone i nie były to ciężarówki wojskowe.

[PL_Cmd_Jacek]

Świetnie.

Co tam wywozicie ? Sprzęt ? Części ?