USS Snook (SS-279) - Patrol 6 - Żabie Skoki

[PL_CMDR Blue R]

-To już nie wiem, czy wolę Rosjan, czy Włochów, sir - powiedział Wylie - Przecież, jak tym Rosjanom przekazać okręty? To na drugim końcu świata prawie...
Trzeci zaoponował:
-Morze Śródziemne jest połączone z Czarnym, a tam Rosjanie mają przecież Krym.
Wylie zapytał:
-A Niemcy go nie zajęli przypadkiem?
Trzeci wzruszył ramionami:
-To jak go odzyskają, to będą mieli od razu flotę w prezencie.

I tak na dyskusji o wiadomościach mijał rejs, aż 7 kwietnia, tuż przed południem, doszło do pierwszego przerwania rutyny, gdy operator radaru SD (powietrzny) zameldował:
-Kontakt lotniczy, 5,5 mili, prawa burta.... utrzymuje odległość!

[PL_Cmd_Jacek]

Ogłoś alarm zanurzamy się na ok 2 godziny.

[PL_CMDR Blue R]

Na pokładzie natychmiast rozpoczął się gwar, gdy bił gong, ludzie biegli na swoje stanowiska, a zbiorniki zalewała woda. Snook szybko zniknął pod wodą, po czym został wytrymowany na 180 stopach. Gdy okręt zwolnił, nastąpiła cisza. Wszyscy nasłuchiwali odgłosów z góry, ale nic się nie działo... Mijała minuta, druga, piąta, dwudziesta i nic się nie działo. Hydroakustyk także nie wykrywał żadnego zagrożenia. Ludzie na pokładzie powoli odetchnęli, a gdy 2 godziny później Snook wynurzył się po raz kolejny, radar był pusty.
-Nie ma nic, sir - zameldował marynarz obsługujący radar

[PL_Cmd_Jacek]

Ok, kontynuujemy podróż.

[PL_CMDR Blue R]

Rejs trwał dalej, a tymczasem temat rosyjskiej floty wrócił, gdy w jednej z wiadomości poinformowano, że Związek Radziecki odciął kolejowe połączenie Krymu z Kijowem. Na dalekiej Ukrainie wojna trwała, przynosząc kolejne postępy Armii Czerwonej. Kolejne wydarzenia nie były aż tak ciekawe, aż 10 kwietnia wieczorem jedna wiadomość wywołała zaciekawienie.
"Charles de Gaulle został głównodowodzącym wojsk Wolnej Francji"
Wywołało to masę rozmów o tym, czy generał de Gaulle był tylko przywódcą państwa, czy też z jakiś przyczyn był odsunięty od władzy... Pomijając temat coraz bardziej wzburzonego morza

I tak nastał 11 kwietnia. Od rana potężne fale przelewały się nad okrętem, będąc jednak tylko odbiciem szalejącego na Morzu Filipińskim tajfunu. USS Snook parł jednak dalej w stronę wyznaczonej strefy. Tego dnia Wylie zaproponował:
-Sir? Może zarządzimy dziś alarm próbny z zanurzeniem tuż przed obiadem, a potem zostaniemy zanurzeni, aby chłopaki mogli zjeść w spokoju?*



*Od razu zaznaczę. Gato jest duży. To nie bujanie U-Boota, gdzie w takich warunkach nie zjesz... Ale zawsze lepiej, jak jajko ci nie ucieka po talerzu, nie?

[PL_Cmd_Jacek]

Nie mam nic przeciwko. Prowadź Wylie.

[PL_CMDR Blue R]

Alarm przebiegł prawidłowo i wkrótce okręt płynął spokojnie pod powierzchnią. Jednak, gdy podano obiad, operator hydrofonu zameldował:
-Kontakt dźwiękowy, słaby, bardzo daleko. Namiar 1-2-0.
Wylie przekazując meldunek dodał:
-To może być jeden z naszych konwojów. Przecinamy właśnie szlak między wyspami Marshalla i Marianami, a meldowano, że jakieś idą, sir.

[PL_Cmd_Jacek]

Nie będziemy ryzykować. Pozostajemy pod powierzchnią, aż zaniknie kontakt. Idziemy w nasza strefę.

[PL_CMDR Blue R]

Kontakt utrzymywał się jeszcze przez kilka godzin, po czym został zgubiony, a Snook ruszył w dalszą drogę.

T13 - USS Snook_d.jpg (29.29 KiB) Przejrzano 7405 razy

14 kwietnia 1944 Snook przekroczył granicę wyznaczonej strefy, mając tylko kilkugodzinne opóźnienie wobec pierwotnego planu. Tego dnia pogoda zaczęła się poprawiać, a prognozy otrzymane przez radio, głównie dotyczące pobliskich Marian, informowały o oddaleniu się tajfunu. Pogoda obecnie nie sprzyjała toczącej się inwazji, ale dziwny był fakt, że wciąż nie było nic słychać o ruchach wroga... zupełnie, jakby nie zauważyli inwazji...

Późnym popołudniem, gdy okręt był o 6 godzin drogi od Truk, Wylie wyjął mapę atolu i przyglądając się jej zaproponował:

-Sir, Sądzę, że raczej powinniśmy trzymać się po zachodniej stronie atolu... Ustawiamy okręt blisko atolu, czy raczej dalej, aby nas jakiś niedzielny lotnik nie zaskoczył?

[PL_Cmd_Jacek]

Przejdziemy do CF16. Tam jeszcze żaden znamy nam statek lub okręt nie zatonął. Japończycy mogą to uznać za bezpieczny akwen.

[PL_CMDR Blue R]

16 kwietnia 1944
Snook rankiem dotarł do wyznaczonej strefy i nie zdążył się jeszcze porządnie "rozgościć", gdy w odebranych wiadomościach FOX znalazły się nowe rozkazy.. a raczej ostrzeżenie, kierowane do wszystkich okrętów.
"Japońska Flota opuściła Manilę i Davao. Wywiad potwierdza, że ich celem jest Guam."
Rozkazy dla okrętów podwodnych pod Filipinami, nakazywały meldowanie o kontakcie z wrogiem i przystąpienie do ataku.
XO nanosząc ich pozycje na mapę powiedział:
-Raczej będziemy tylko widzami, sir.

[PL_Cmd_Jacek]

Może się nam jednak poszczęści. Pozostajemy na patrolu.

[PL_CMDR Blue R]

Jeszcze tej samej nocy przechwycono wiadomość spod Filipin. Jeden z okrętów meldował o zauważonej grupie 100 mil od Mindanao, kierującej się na wschód, a wkrótce potem USS Skate zameldował, że śledzi grupę bojową, opuszczającą cieśninę San Bernardino. Jedno było pewne. Dwa wrogie zgrupowania, odległe obecnie o prawie 500 mil... A potem nastała cisza...

Do 18 kwietnia....


Tego dnia około 14:00, operator radaru zameldował:
-Kontakt radarowy (nawodny, dop. Finka), 8 mil, namiar 2-1-1!
Jedno zdanie, a tak oczekiwane...

[PL_Cmd_Jacek]

Określić kurs, prędkość i ilość jednostek.

Ruszamy na przechwycenie.

[PL_CMDR Blue R]

Gdy tylko zauważono dym na horyzoncie i oceniono, że cel stanowi kilka jednostek, które zbliżają się, zanurzono okręt, co pozwoliło na zebranie większej ilości informacji.

Był to mały konwój, eskortowany przez co najmniej 2 jednostki, z których prowadząca na pewno była niszczycielem. Za nim Raymond w peryskopie widział dwie sylwetki frachtowców, większego i mniejszego. Kurs grupy wskazywał, że zmierzają w kierunku Truk, zapewne z zaopatrzeniem dla oblężonego garnizonu.